Meral bembeyaz sakız gibi patiska çarşafı salonun ortasına serdi. Üzerine kayınvalidesinin verdiği mavi yün saten yorganı koydu. Yorgan iğnesine yorgan ipini geçirdi ve çarşafı yorgana kaplamaya başladı. Bugün Meral’e neler oluyordu geçmişi hatırlamak istemiyordu. Ne zaman geçmişini hatırlasa çok acı çekiyor üzülüyordu. Yine anılar silahlanmış ordu gibi hücum ediyordu. Hem aklı yara alıyordu hem de kalbi. Kalbinden kan damlıyordu. Meral yine geçmişe o güne gitti.


Kayın validesi ismini kendi adı olmasını istemedi. Annesinin adını büyük elti kızına koymuştu. Kendi adını neden istemediğini biliyordu. Kayınvalidesi ismini beğenmiyordu. Onun için isim konusunu Kamil’e bırakmıştı. Kamil ile Meral flört ederlerken daha kararlaştırmışlardı çocuklarının isimlerinin ne olacağını.


Meral kızımın ismi ne güzel diye düşündü kızına baktı. Anne olmak çok farklı bir duyguydu. O zamana kadar önemli olan her şey önemsiz gözükmeye başlamıştı.


Kızını kayınpederinin kucağından aldı sevgiyle şefkatle kucağına aldı. Kokladı cennet kokuyordu geldiği yerin kokusunu getirmiş di beraberinde. Kızı kucağında gülücüklerle uyuyordu onu yerine yatırdı.

Saat geç olmuştu Meral çok yoruldu kolay mı hastaneden gelmiş hiç dinlenememişti. Kayınvalidesi nasıl olduysa git yat dedi yatmasına izin vermişti.

Meral ile Kamil odalarına çekildiler. Kamil karısına sevgiyle sarıldı Meral de karşılık verdi sarılmasına.

-Kamil neden annene Meral çok yorgun yatsın demedin.

-Nasıl diyeyim annemi bilmiyor musun?

-Annenin bu kadar acımasız olduğunu bilmiyordum ama seninde beni sahipsiz bir başıma bırakacağını da bilmiyordum.

-Ben anneme bir şey diyemem onlar benim ailem.

-Peki Kamil kızınla ben neyiz söyler misin? Bundan sonra senin asıl ailen biziz. Beni bugün çok kırdın neyse ben uyuyacağım çok yorgunum. İyi geceler.

-İyi geceler.


Meral arkasını döndü sessizce ağladı gözlerinden yaşlar akıyor yastığı ıslatıyordu. Çok kırmıştı onu kocası çok şaşırtmış dı. Sessizce ağladı kocasının duymasını istemiyordu. Kocasının da pek umuru değildi. Kamil uyumuştu bile horluyordu.

Döndü gözlerinden hala daha yaşlar akıyordu yazıklar olsun sana dedi içinden.
Meral gecenin bir yarısı kalktı. Kızının yattığı koltuğa baktı yatağı boştu. Kızı yatağında değildi. Çıldırmış gibi oturma odasına gitti. Kayın pederi kanepede uyuyordu.

-Baba bebek yok çalmışlar.

-Ne nasıl yok


Meral odadan çıktı dış kapıya yöneldi dışarı çıktı. Merdivenlerden koşarak inip koşmaya başladı. Kamil ile babası peşinden koştu Meral’i yakaladılar

-Baba Kamil bebek yok çalmışlar bebeğimizi. Diye ağlıyordu.

-Bebeğimiz içerde uyuyor yatağında hadi eve girelim bebek evde.

-Ben baktım yatağında yoktu kızımızı çaldılar götürdüler.

-İçeride gel bak sana göstereyim

Kamil karısını içeri götürdü. Yatak odasına götürdü bebeği gösterdi. Meral yine ağlamaya başladı bebeğini kucağına aldı. Kokladı öptü kulağına’’çok korktum seni çaldılar zannetim ‘’ dedi.


Meral’i yatırdılar zor uykuya daldı. Kalkıp kalkıp kızı yerinde mi diye bakıyordu. Sabah oldu kahvaltıyı hazırladı Meral sonra da kızıyla ilgilendi. Sonra sofrayı topladı bulaşıkları yıkadı. Nuray Başak’ın karnı tok altıda temizdi. Meral üstünü değiştirirken bir yeri kırılacak diye çok korkuyordu. Kızının üstünü değiştirirken kan ter içinde kalıyordu. Kayınvalidesi hiç yardım etmiyordu. Ne ev işlerine yardım ediyordu ne de bebeğin bakımına.


Oğluna kendi köylüsü bir kızı almak istemişti. Kamillerin memleketinde yabancı gelin alınmazdı kendi hemşerilerinden kız alınır veya kız verilirdi. Oysa Meral farklı bölgeden farklı kültürden gelmiş yetiştirilmişti. Başından bu yana sevmiyordu gelinini. Torunlarını severken diğer çocuklarından olan torunlarını da severken ‘’yavrumun yavrusu yarısı da yılan yavrusu’’ diye severdi. Başağı da öğle seviyordu.


Kahvaltı sofrasını toplarken Kamil anne ve babası bahçeye çıktılar. Meral ortalığı topluyor bulaşık yıkıyordu. Onlar hala daha bahçede bir şeyler konuşuyorlardı. Meral işlerini bitirdi merdivenlerin başına geldi. Kayınvalidesi

-Kamil bizi arabayla yün almaya götürecek

-Ne yünü anne

-Nuran’a çeyizine yatak yorgan yapmaya yün alcaz.


Meral şaşkın küçük görümcesi daha ne nişanlı nede sözlüydü. Yün almanın acelesi yoktu. Üstelik daha doğum yapalı iki gün olmuştu. Hastaneden dün çıkmıştı üstelik gece lohusa basması başına gelmişti. Yünün acelesi mi vardı başka zamanda alabilirlerdi. Üstelik bayramdı ve Meral akrabaları pek tanımıyordu. Bayramlaşmaya gelen olursa ne yapacaktı. Bunları düşünürken kocasına baktı ondan yardım isteyecekti. Kocası başını eğmiş yere bakıyor başını kaldırıp da Meral’e bakmıyordu.


-Sen karışma bizim işimize sen biz gelene kadar evi sil süpür yemek yap.

-Kamil annem doğru mu söylüyor gidecek misin.

-Gitçem Meral çabuk geliriz.

-Ben daha yeni doğum yaptım hastaneden daha dün çıktım. Gece loğusa basması oldum yine bir şey olursa ya başıma bir şey gelirse. Bayram bugün akrabaları pek tanımıyorum gelen olursa ne yapaçağım ben.

-Kimse gelmez merak etme sana da bir şey olmaz evde ne olacak biz ne dersek sen o nu yap.

-İyide Nuran sözlümü nişanlımı acelesine daha sonra alırsınız bayram bitince. Ağabeyimler gelince gidersiniz ne olur gitmeyin ben korkuyorum.

-Sen çok biliyorsun gitmek için senden izin mi alacağız.diyordu kayınvalidesi.

Meral içeriye girdi başı önünde kocası peşinden geliyordu.

-Kamil yalvarırım gitme ne olur beni yalnız bırakma yalvarırım gitme.

Kocasının ellerine yapıştı gitmesin diye bir andan da ağlıyordu gözlerinden yaşlar akıyordu. Ağlamasını kayınvalidesi ve kayın pederi de duyuyorlardı da tamam gitmeyiz demiyorlardı.

-Meral gitmem lazım nasıl gidemem derim.

-İyide ne acelesi var neden annene ben gitmem demiyorsun karımı yalnız bırakmam demiyorsun? Sen benim kocam değimlisin sen beni her şeyden korumayacak mıydın? Sen beni hani hiç üzmeyecektin bana güven demiştin. Beni bırak gidiyorsun sana nasıl güveneyim. Sana yazıklar olsun.

-Onlar ailem anneme babama hayır diyemem sen evde dur çabuk geliriz.

-Yazıklar olsun sana biz senin ailen değimliyiz biz senin neyiniz söyler misin?.


Kamil Meral’in ellerinden ellerini ayırdı ve gitti. Meral baka kaldı. Sanki ayağının altından toprak kayıyordu kapıya tutundu. Kamil yine canını acıtmıştı ve gözünde yine bir parça koptu Kamil den ve Kamil bir parça daha küçüldü gözünde.

Merdivenlere çıktı arkalarından bağırdı.

-İnşallah Nuran evlenemez ve o yünleri kullanamaz
Bir yandan da ağlıyordu.

-Sen çok konuşma içeri gir edepsiz

Kayınvalidesi parmağını Meral’e doğru sallıyordu ‘’Yanına gelmeyeyim’’dedi.

Meral içinden ‘’alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste’’ dedi

Meral odasına gitti kızını kucağına aldı sarıldı ve hüngür hüngür ağladı. Bebeği de ağlamaya başladı ana kız bağıra bağıra çığlıklarla ağladılar.


Meral kendine geldiğinde beyaz patiska çarşaf kan damlalarıyla kırmızıya bulanıştı. Göz yaşları çarşafı ıslatmıştı. Çarşaf hem ıslak hem de kanlıydı. Parmaklarına baktı iğne parmaklarına batmış kanatmış dı. Meral farkında değildi parmakları delik deşik olmuştu.Yorganı kaplarken geçmişine dalmış farkında olmadan iğne parmaklarına batmıştı.


Meral görümcesine ettiği bedduanın kendisine ne gibi şeyler getireceğini bilmiyordu. Yıllar sonra görümcesi otuz beş yaşına gelip hala daha bir koca bulamamıştı. Meral uzaktan bir akrabasıyla evlenmelerine ön ayak olmuş du.


Bir daha kimseye beddua etmedi. Alma mazlumun ahını çıkar ahesde ahesde.


Bir daha bu yorganları kaplamayacağım her seferinde böyle oluyorum dedi. O anda kapı çaldı. Parmaklarını tutarak kapıyı açtı kapıda kocası vardı. Hoş geldin dedi. Kocası da hoş bulduk ellerine ne oldu dedi. Meral de

-GEÇMİŞİM KANAT DI dedi.

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA

20.2.2012