Okullar kapanmış herkesi, bir tatil telaşıdır sarmıştı. Aynı heyecana bende kapılmıştım. Çünkü annem, kardeşim Selim, karısı ve iki kızı yaz tatilini geçirmek üzere, büyük ağabeyimin Mersin’deki çiftliğine geleceklerdi. Çiftlik, Toros dağlarının ortalarında , vadiye bakan ve içinde kendi gölet’i, havuzu, küçük çapta birkaç çeşit hayvanı olan güzel ve huzur dolu bir yerdi.

Yola çıktıkları gün, sabah erkenden uyandım. Mersin’e yaklaşana kadar birkaç kez telefonla arayıp, nerelere vardıklarını sordum. Heyecandan evin içinde odadan odaya geçip dururken, yine birlikte olcağız, çocuklar değişik bir tatil geçirme imkânı bulacaklar diye sevinç içindeydim.

Nihayet Mersin’e vardıklarını bildiren telefonu aldım. Evde bazı hazırlıklar yapmıştım, ama yorgun olduklarını, her molada bir şeyler yediklerinden tok olduklarını, direkt olarak “BEYDEDE”ye (çiftliğin adı bu) geçmek istediklerini söylediler.

-Eh!... Madem yorgunsunuz, hadi gidin, dedim… Ben yarın kahvaltı zamanı nasılsa gelirim yanınıza.

İstanbul’dan Mersin’e uzun bir yolculuk yapmışlardı. Dinlenmek haklarıydı. Bir gün daha görmeden durabilirdim. Sağ salim varmışlardı ya o bana şimdilik yeterdi. Ertesi sabah tam vaktinde çiftlikte almıştım soluğu. Demir kapının önüne geldiğimde, PAŞA kapıya koşup inlemeye başlamıştı bile. Hemen arabadan el frenini çekip indim ve görevliyi beklemeden, demir kapıyı var gücümle sağa doğru iterek açtım. Paşa da o hızla koşarak gelip üstüme atıldı.

Öyle hızlı vurmuştu ki patilerini bedenime, az kaldı sırt üstü yıkıyordu beni yere. Aslında daha 7 aylıktı. Bir Kangal olduğu için şimdiden böylesine irileşmişti. Elimize doğmuştu kerata, kardeşleri içinde en oyunbaz ve sevimlisi oydu yavruyken. Kardeşim yavrulardan birini İstanbul’a getir bir geldiğinde, bahçeye lazım bir köpek dediği için ben de en sevimlisi diye, onu seçip götürmüştüm.

Uslu oluşundan ve asil tavırlarından PAŞA adını takmışlardı. Ancak PAŞA büyüdükçe onların küçük bahçesine sığamaz olmuş ve etrafı talan etmeye başlayıp, konu komşunun da korkulu rüyası haline gelince, çiftliğe geri getirilmişti. Şimdi burada varlığıyla korku salmıştı çevrede. Yüksek duvarların ardından bile yoldan geçenleri, titretiyor, her sese, her duvara yakın yürüyen vatandaşa, , bir köşeden diğerine koşup çılgın gibi havlayıp duruyordu.

Ama nasıl anlıyordu bilmem, ne zaman biz o koca demir kapıya vardığımızda, görmediği halde, havlamıyor sadece inliyordu. Her buluştuğumuzda hemen iki elimle yanaklarındaki tüylerden sıkıca tutup çekiştirmeye gıdısı’nın tam altından kaşımaya başlardım. O da hemen ayaklarımın dibine yayılır 4 patisini havaya dikerek karnını okşatmak isterdi. Şimdi de, yine serilmişti ayaklarımın dibine.

- Hadi PAŞA çekil önümden de içeri gireyim önce dedim. Şimdi cilveleşmenin sırası değil.

Ama Paşa anlar mı? Bırakmıyor ki yeniden arabaya binip de içeri gireyim. Ha bire sırnaşıp duruyordu. Bahçe görevlisi Halil sesimizi duyunca koşup geldi. Paşayı tasmasından tutarak, kenara aldı da ben içeri girebildim. Doğruca evin kapısının önüne gidip yandaki sundurmanın altına park ettim. Onca sese rağmen bizimkilerden çıt çıkmamıştı. Anlaşılan yol yorgunluğunu hala üzerlerinden atamamışlardı. Zile basmakta tereddütte kalmışken Halil seslendi.

“Abla, Selim ağabey, alt katın mutfağında, İstersen o tarafa gidebilirsin!”

Alt katın mutfağı ana binanın önündeki göle bakıyordu ve göl tarafına açılan bir kapısı bulunuyordu. Yaklaşırken kardeşim camdan geldiğimi görmüştü. Hemen koşup kapıyı açtı ve hasretle kucaklaştık. Beş kardeştik, üç ağabeyim vardı, Selim ise benden küçük olduğu için kardeşimdi. O yüzden ona düşkünlüğüm bir başkaydı. Ablası olduğumu unutup, anası sandığım çok olmuştur kendimi. Becerikli, elinden her iş gelen biri oluşu yüzden de ayrı gururlanırım kardeşimle. Her zaman ki gibi yine herkesten önce uyanmış, çayı demleyip sofrayı bile hazır etmişti işte.

-Herkes yorgun, kıyamadım kaldırmaya, dedi. Kendileri kalksın diye bekliyordum.

-İyi etmişsin, dedim. Onlar kalkana kadar, biz de iki kardeş laflarız biraz.