Günlerdir yeni öğrencilerimle baş başayım. Binlerce öğrencim var, ancak bu öğrencilerim diğer öğrencilerime pek benzemiyorlar.Çok sessiz, sakin ve hareketsizler.Konuşmayı hiç sevmiyorlar,sadece dinlemekteler.
Her sabah yanlarına gelir onlarla konuşur bazılarını okşarım.Çok büyük değiller,daha körpe sayılırlar.Bozuk sesimle bolca şarkı türkü söylerim, iyi dinleyiciler.Hiç itiraz etmiyorlar.Bazıları hasta ama sesleri çıkmadığından sadece görebildiklerimle ilgileniyorum.Kimileri bu genç yaşta ölmekteler.Üzülsen ne gelir elden.Sayıları o kadar çok ki.
Hele biraz rüzgar estiği zaman secde eder gibi yaptıkları hareketleri yok mu? Seyrine doyum olmuyor.Farklı renklerdeki yeşilin tonlarını sunmaktalar sessizce.
Efendim Öğretmenlik mesleğine başladığımda ne kadar acemiydim.Nerden ve nasıl başlayacağımı bilemiyordum.Beni mesleğe alıştıran, yetiştiren öğrencilerimdi.Ben onlardan, sevmeyi, sevilmeyi, aşkı, saygıyı, sabırlı olmayı, güzel konuşmayı öğrendim.
Yıllar içinde öğrencilerime o kadar yakın oldum ki, teneffüslerde boş derslerde, gezide ve her fırsatta onlarla beraberdim.Öğrencilerim benim her şeyimdi.İyi bir öğretmen olmayı başardığım yıllarda, samimiyetimle söylüyorum kendimi çok iyi yetiştirmiştim. Bu öğrencilerimin sayesinde olmuştu.Son yıllarımda artık plan, program aklıma gelmez, basit karalamalar yapar sınıfa girerdim.Ne zaman neyi anlatacağımı, dersi nerde bırakmam gerektiğini makine gibi kafamda planlardım.Velhasıl artık iyisinden bir öğretmendim.lakin zamansız emekli olunca biriktirdiğim tüm beceri ve bilgilerim benimle kaldı.
Üzülmeye değmezdi.Ülkemizin kaderi maalesef buydu.Tam yetiştik derken emekli oluyorsunuz.Yukarıda bahsi geçen öğrencilerim, emekliliğimden epey yıl sonra tekrar mesleğe dönmeme vesile oldular.Fakat öğrenciler ve mekanlar farklı.Öğrenci diyorum onlar benim için öğrenci konumundalar.
Binlerce nar ve zeytin fidanı yeni öğrencilerimin genel adıydı.Onları gerçek öğrencilerim gibi kabul edip büyüyüp gelişmeleri için var gücümle koşturmaya başladım.Düşene kadar devam…
Tüm gücümü inanıyorum ki onların duaları sayesinde buluyorum.Yoksa bu yaşta bu mevsimde ortalama on saat arazide koşturmak hiçte kolay değil.Onların isteklerine göre, ne lazımsa bulmaya yetiştirmeye çalışıyor, bir an önce kuvvetlenip doğayla baş edebilecek hale gelmelerini bekliyorum.
Bu öğrencilerimde diğerleri gibi beni araştırmaya ve bilgi sahibi olmama zorlamaktalar.Çok şey öğrenmeliydim.Yeni çocuklarım güzel, alımlı ve bakımlı olmalıydılar.Onlar ülkem için birer milli servetti.Ben bu yıllarımda ülkeme bu şekilde hizmet etmekten çok mutluydum.
Ne kadar beraber olabiliriz bilemiyorum.Ama yeni çocuklarımın eski çocuklarımdan hiç farkları yok.Hatta daha masum, sessiz ve şefkate muhtaçlar. Fidanlarım büyüyüp gelişecek yıllarca bu topraklarda gururla rüzgarlara el sallayacaklar.Ben o zaman kim bilir nerelerdeyim.
Belki başka aleme göçmüş olacağım.Ama göçene kadar yıllarca aradığım, bulmak için çabaladığım,hala bulamadığım,hasretle beklediğim bir hayal için, ha bire koşmaya devam edeceğim.Tüm sevdamı artık toprakla paylaşıyorum.Belki de aradığım buydu, topraktı yada toprak kokulu bir sevdaydı.
Aşık Veysel ne der’’Benim sadık yarim kara topraktır’’Ben bir tekkeye benzettiğim bu yerde kendimi çile çekmekte olan bir dervişe benzetiyorum.Son derece yorulmakla beraber, büyük haz alıyorum.Mutluyum ve mutlu olmaya çalışıyorum.Hayalimi toprakla şekillendiriyorum.Aşkın güzelliğini yüreğimde yaşıyorum.
Ha şunu söylemeyi unuttum.bazen öğrencilerimi seyrederken aralarında dolaşan uzun saçlı birini görür gibi oluyorum.uzaktan bana el sallamakta, gülümsemekte.Bir an yanına varmak duygusuna kapıldığım an kaybolmakta, sonra tekrar saçlarını esen rüzgara kaptırarak öylece dolaşmakta.Hayallerle dolu bu yerde, ruhlar aleminde gibiyim.İnanın burada ben yalnız değilim. O buralarda…
Her fidanda, çiçekte, dikende, meyvede. Öğrencilerimin arasında, güneşte, derede, her yanda. Yakınımda, yanımda ruhumda…
Toprak kokulu Sevdam,


Mehmet Macit
15.07.2010