Genç kız ağabeyiyle işe gelmişti.Ağabeyine hiçbir şey söylemedi.Söylerse karşı çıkar kesinlikle izin vermezdi bu gün yapacağı şeye.Mecburdu. Yapmalıydı ne olursa olsun konuşmalıydı.Evet karar vermişti konuşacaktı sadece.Konuşacaktı ama onu affetmeyecekti .


İş yerinden ağabeyine görünmeden çıkmıştı.Ağabeyiyle aynı işyerinde çalışıyorlardı; ayrı departmandaydılar ama öğle yemeğinde görüşebiliyorlardı.İki kardeş birlikte yemek yer, sohbet eder gülüşürlerdi.Herkes onlara imrenerek bakardı. ’’Ne güzel anlaşıyorlar mutlular’’ derlerdi.Babalarının arkadaşıydı patronları biraz torpille girmişlerdi ama çok çalışıyorlardı.İşyerinde sevilen çalışkan elemanların başında geliyorlardı.


Evet herkes onları kıskanıyordu.İki kardeş çok iyi anlaşıyorlar ve mutlular diye.Çok mutlulardı.Ta ki o olay olana kadar o gün hayatları alt üst olmuştu.Eskisi gibi değildi hiçbir şey.Ne olduğunu anlamadan hayatları değişmişti. ’’Çok kötü, çok’’ diye düşündü.


Hava çok güzeldi bugün. Mart ayına yeni girmişlerdi ama sanki bahar gelmişti.Kış güneşi de olsa sanki güneş vurunca yüzü ısınıyordu.Gökyüzü berraktı ,masmaviydi bulutsuzdu ,çok aydınlık bir hava vardı.Sanki bu havada kötü olayları düşünmek kötü duygular içinde olmak suçmuş gibi bir duygu kapladı içini.Sanki kötü enerjiden hapse bile atılabilirlerdi. Ama hayatlarında aylardır hiç güzel bir şey yoktu ki . Hep kötülük vardı.


Annesi geldi aklına.Dün iş yerlerine gelmişti.Çok perişan gözüküyordu.Ağabeyi kovmuştu, konuşmamıştı, onu da konuşturmamıştı. Ağabeyi olmasa belki konuşabilirdi.Annesiydi ondan nefret edemiyordu.Nefret etmek ,yüzüne tükürmek istiyordu ama olmuyordu.Annesini çok seviyordu.Bir o kadar da kızıyordu. Çelişkiler, ikilemler içindeydi.


Annesinin yaptığı aklına geldi.Aklı almıyordu.Nasıl olabilirdi.’’İnşallah yalandır’’ dedi günlerce. İnanmadı annesi gelecek ve ’’Yalan kızım ben masumum ve namusluyum, iftira!’’ deyip sarılacaktı. O da annesine inanacaktı ama gelmedi.Masum olduğunu da söylemedi aksine ’’Üüzgünüm çok üzgünüm ama doğru.’’ demişti.Nasıl doğru derdi ve nasıl doğru olabilirdi anneydi o.Anneler böyle şeyler yapmazdı.


Anne dedin mi babasını sever çocuklarını sever, onlara güzel yemekler yapar, evi temizler, anne gibi olulardı işte.Annesi neden öyle değildi?Neden sadece babasını sevmemişti?Neden çocukları her şeyden üstün gelmemişti? Annesinden nefret etti.O adamdan nefret etti ikisini de öldürmek istedi.Ama annesinin suçu yoktu.Emindi.O adam kandırmıştı.Muhakkak öyle olmuştu.Adam kandırmıştı.Yoksa annesi öyle şeyler yapmazdı.Hala daha o adamı öldürmek istiyordu ama annesini öldüremezdi; annesiydi çünkü.


Otobüs durağına vardı. Biraz sonra otobüs geldi ama çok doluydu.İçerisi tıklım tıklımdı.Hava çok güzeldi.Yürüyecekti.Hem de düşünecekti.Gideceği yer uzaktı ama yürümek istemişti.Otobüse binmedi.Otobüs tıslıyarak kapılarını kapattı ve içindeki insanların çokluğuna, kalabalığına aldırmadan çok hızlı bir şekilde gitti.Kız ’’Binmemekle iyi yaptım yoksa içim dışına çıkıcaktı.Şoföre bak nasıl da hızla gitti ’’ diye düşündü.


Yürümek ona iyi gelecekti.Düşünmesi, aklını toplaması gerekiyordu.İyi ki dün ağabeyisinden gizli annesini takip etmiş nerde oturduğunu öğrenmişti. Daha yolu vardı.Acaba ilk onun konuşmasını mı beklemeliydi, yoksa söze kendi mi başlamalıydı? Acaba o adam da evde olurmuydu? ’’İnşallah evde değildir’’ diye düşündü.O pislikle karşılaşmak istemiyordu.Eğer o evdeyse kaçacaktı.İçeriye girmeyecekti.’’İnşallah yoktur’’ dedi kendi kendine.


Biri görse bu haliyle dalga geçer, deli zannederdi.Dudakları bir şey konuşuyormuş gibi kımıldıyordu.’’Acaba sesli mi düşünüyorum?’’ diye düşündü.Yok canım.O kadar da değil.Kafayı yememişti.Evet iyi sayılmazdı ama kafayı yememişti.


Annesi onu kapıda görünce acaba ne yapacaktı?Sarılmasına izin vermemeliydi.Eğer sarılmasına karşı koyamazsa o sarılsa da kendisi sarılmayacaktı.Kesin sarılmayacaktı.Ama kokusunu çok özlemişti.Acaba yine aynı mı kokuyordu?Anne mi kokuyordu? O adamın kokusu üzerine sinmiş midir acaba? Yada ihanetin kokusu üzerinde midir? ’’İhanet nasıl kokar’’diye düşündü.


İlk annesinin konuşmasını bekleyecekti.Eğer annesi bir şey demezse, sessiz kalırsa o da hiç konuşmayacak, geri dönecekti.Annesi konuşursa, ilk o konuşursa söyleyecek çok şeyi vardı. aylardır biriktirdikleri vardı. İçinde zehirleri vardı içine akıttığı zehirleri kötü sözler biriktirmişti nefret Kızgınlıkları vardı .İçindeki ahiri akıtacak, kusacaktı.Annesinin gül kokan kucağına bütün pislikleri çıkaracak, içini boşaltacaktı.Zaten annesi de gül kokmuyordu artık.


Babası aklına geldi. ‘’Zavallı babacığım’’ diye düşündü.Bunu hak etmiş miydi? ’’Hayır hak etmedi’’ dedi..Annesi suçluydu. Hayır annesi değildi suçlu olan.O suçlu olamazdı.O adamdı suçlu.O kandırmıştı annesini.Buna emindi.’’Neden’’ diye düşündü’’neden yaptın anne?’’ dedi. Adamı suçlamakla adama haksızlık ediyordu.Annesi çocuk değildi ya kanmasaydı, inanmasaydı.Koca kadındı ve üstelik evliydi.En önemlisi anneydi.Anne çocuklarınındı.Bir tek onlara aitti.Başka kimse annesini elinden alamazdı.Hiç kimse.


’’Neden yaptın?’’ diye soracaktı.’’Neden?’’ diyecekti.Annesi çok mu mutsuzdu evde?Ondan mı yapmıştı.Yalancı mutluluğa mı kanmıştı? Yalancı ışığa mı aldanmıştı da çocuklarını bırakmıştı? Pervane misali yanacağını bile bile gitmişti ışığa.Acaba yanmış mıydı, yoksa sadece çocuklarını ve kocasını mı yakmıştı? Dün geldiğinde çok acı çekiyormuş gibi gözüküyordu. Hem çocuklarını ve eşini yakmıştı hemn de kendisini.Aşk ateşi herkesi alevlerinin içine almıştı. Yanmış ve kül olmuştu.Annesi onu küle çevirmişti.Kendisi de kül olmuştu.


Annesine diyecekti: ‘’Ben seni örnek almıştım anne. senin gibi anne olacaktım.Hep annem gibi anne olmak itiyorum diye dua ederdim. Şimdi anne, senin gibi anne olmamı ister misin? Senin gibi kocasını aldatan, çocuklarını bırakan anne mi olmalıyım?Yine seni örnek alayım mı?’’ diyecekti.Ama bağırmayacaktı.Sesini yükseltmeyecekti çünkü gücü yoktu.Ağlamayacaktı da hiç ağlamayacaktı.O terk ederken, onları güçlü görmüştü.Demek ki güçlü gözükmeliydi o halde.Hem annesi terk ederken ağlamamıştı.Şimdi o da ağlamayacaktı.


Ya annesine karşı koyamazsa, saçını okşamaya kalkarsa ne yapacaktı.İzin vermeli miydi?Ya elleri parmakları, tırnaklarının arası ihanet kokuyorsa?Şehvetin kalıntıları kaldıysa tırnak aralarında?Ya parmaklarında o adamın teri bulaştıysa?Nasıl saçlarını okşamasına izin verebilirdi.Bilmiyordu ne diyeceğini.Ne yapacağını bilmiyordu. Düşünmekten başına ağrı girdi.’’Bir baş ağrısı eksikti’’ dedi.


Sonra ağabeyi ve kardeşi aklına geldi.Ve babası...Zavallı babası... Babasının da suçu var mıydı? Acaba? Evet olmalıydı.Babasının da suçu olmalıydı.Suçu sadece annesine yüklemek haksızlık olurdu.Annesi hep babasının ilgisizliğinden şikayet ederdi.Sonra babasına kızdı.Keşke babası annesiyle ilgilenseydi de bunlar olmasaydı, yaşanmasaydı.’’Ah baba’’ diye içinden geçirdi ’’Annemi görseydin.Sen kocasıydın.Annemdeki değişiklikleri fark etseydin, annemle ilgilensen onu sevseydin’’.Babası annesini seviyordu ama aşk değildi. Galiba belki bunca yıllık evlilikte böyle oluyordu.Aşk olmuyordu sadece sevgi oluyordu demek ki.Hiçbir şey bilmiyordu.


Düşüncelerden sıyrıldı çünkü eve gelmişti.Apartmanın önünde durdu binaya girsem mi dönsem mi diye düşündü.Buraya kadar gelmişti.Suçlu da olsa kendini savunma hakkı verilmeliydi.İdam etmeden onu da dinlemek gerekiyordu.Evet dinleyecek ama affetmeyecekti.Onu ölüme mahkum edecekti.Onu kalbinde asacaktı.


Ağır ağır merdivenleri çıktı.Üçünçü kattı.Dün annesini takip ettiğinde bu binaya girmişti.Orada biraz beklemişti ve annesi üçüncü katın perdesini açmıştı.Demek ki üçüncü kattaydı.İkinci kata geldiğinde durdu.Hala daha kararsızdı.Dönmeyi düşündü yine.Yok dönmeyecekti.Üçüncü kata geldi. Kapının önünde durdu.Demek ki aşk yuvaları burasıydı.Zile basacağı sırada vaz geçti ama yapmalıydı.Ne olursa olsun o zile basmalıydı ama çok zordu.


’’Bir’’ dedi tam zile basacaktı kendine kızdı.’’Dön’’ dedi.’’İki’’ dedi dönmek yok.Onu görmesi içindekilerini söylemesi gerekiyordu.’’Söyleyeceğim’’ dedi.’’Üç- Bismillah’’ dedi zile bastı. ’’ANNE’’ dedi ve...



Yarın final günü

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA
8.1.2012