Hani insan küçük kainattı, yahut minik bir dünya..Bugün yalan olduğunu anladım. Kainatı çok bilmem de, dünya değişiyor, dönüşüyor ve dört mevsimi yaşıyor gönlünce... Ya hani benim mevsimlerim ? Hergün yeniden doğan güneşim, ayım hani ? Sizce de yalan değil mi ? Hadi yalan deyin, çok ihtiyacım var bu yalana...

İnsanın asla yenilenen bir mevsimi yoktur, insan bıraktıklarına bir daha asla dönmez ve dönemez...

Çok masumdu yapmak istediğimiz ; sizler gibi yeniden hanemize bir şekil, düzen verecektik ; öyle çıkmıştık yola..Bugüne değin bir yığın eskimiş eşyayı atar, ihtiyaca göre yenisini kucaklar gelirdik ; bunda herhangi bir anormallik yoktu. İnsan dünyanın her yerinde biraz böyle yaşardı...Oysa yola çıktığımızda anladık ki, biz eşyalarla birlik kendimizi de değiştirecektik ! Tabiyatımızda olmayan birşeyi biz zorla yapacaktık. Önce işimize yaramayan ne varsa atacaktık, attıkta..Sıra ne zaman kitaplara geldi, o an bir felakete sürüklendiğimi hissettim..Bir mevsim değişikliği adına çıktığımız yolda, sanki vurularak ilerliyordum..Gelelecek olan, getirmeyi arzuladığımızın bir bahar olmadığını da çok derinden hissediyordum. Kitaplar zaten bu eve hiçbir zaman sığmamıştılar, birçok eve sığamadıkları gibi ! Başlarına birgün mutlaka gelecek bu felaketi hep ertelemiştik..Bu kez, ertelenemez bir sona doğru gidiyorduk..Zira onlara ayrılan ve ayrılacak olan yerler inadına daraltılıyor ve ben seyrediyordum... İnsanların bir ömür başına gelen, bunlarında başına geliyordu..Hani insan doğar ve biranda serpilir, bütün dünya yalnızca onun için vardır ve o istedikçe de genişler..Birilerinin alanının genişlemesi, gerçekte birilerinin alanının daralması anlamına geliyordu. İnsanın yaşı ilerledikçe, bedeni de buna paralel küçülür, daha acısı hayalleri küçülür..Küçüldükçe de inanılmaz hırçınlaşır, çünkü kaybetmek kötüdür; artık hakim olduğu her şeyi kaybetmektedir ! ...

Bu kez tüm direnmelere rağmen, miyadı dolanlar arasına kitaplarda katılıyordu..Sahi hangisiydi bu miyadı dolanlar ?. Hayatımda bu denli çetin bişey asla yaşamadım; seçmek, ayırmak oldumolası zor işti insanlar için..Evin içinde olaylar sür-git devamederken, "He kütüphaneye mi versek, yoksa blokların uygun bir yerine koysak, ihtiyacı olanlar alıp gitse, ha yoksa çöpe mi atsak !" Hepsini bel ki hazmetmek için hazırdım; ama, ya çöp ? Biranda kendimi tek ayağımdan sürüklenerek bir laşe gibi çöpe atılmış hissettim ve irkildim ! Hayır ! Buna asla razı olmayacaktım...Bunlar benim birer parçam, aslında o kitaplar gerçekte benim, ben... Her satırın altında göznurum ve her sayfada yüreğim vardı. Altını renk renk kalemlerle çizip de kendime sakladıklarım, ya onlar ne diyecekler, isyan etmezler mi ? Sana yazıklar olsun demezler mi ? Sen bizsin ve biz seniz, bunu bize nasıl yaparsın, demezler mi ?

Önce balkonlara taşıdık, aklımızdan geçen ayıklayarak yeniden konuk etmekti onları ve doğrusu kalanlarla mezara kadar birlikte olmak... Bazılarının bu şansı kaybettiğini ben de düşünüyordum; ama, hangisini elime aldıysam, farklı bir koku hissettim, her kitapla alındığı yere gitmek durumunda kaldım ve onca yaşadığım zorlukları hatırladım..Evin tek çalışanı bendim ve dört çocuğun babasıydım; okumaya aşık ve aç doğmuş biri olduğumu birtürlü anlatamadım. Onların yüzünden yolda kaldığım günler oldu, hatta rezil bile oldum..Ama, onlara asla toz kondurmadım...Bir yığın icat ve yenilik çıkmıştı, ama, kitaplar kadar beni cezbeden hiçbir şey olmadı. Bugün halen öyle düşünüyorum. Düşünüyorum; çünkü bugün çocuğumu yolcu etmek üzere kente gittiğimde yine yüklenip geldim; oysa balkonlarda atılacağız diye bekleyen onlardı, bu nasıl iş ?

Mantıklı bir çözüm bulmalıydım; belli ki bunların hepsi geri dönmeyecek... Mesleğimi bundan böyle tam olarak sürdürme şansım olmadığından, galiba ilkönce onlara kıyacaktım; kıyamadım ! Onlarla bir ömür nafakamı temin ettiğim aklıma düştü. Hangisine uzandıysam parmaklarımın ucu yandı ! Gözlerim, yüreğim, parmaklarım...Sahi birlikte mi yansak, ne dersiniz ?



Hayrettin YAZICI