“BİR TEREDDÜDÜN ROMANI”’NDAN İNCİLER

“Parlak bir güneş ortalığı kesiyordu ve düşündü ki ölüm güneşin negatifidir,onun için geceye benzetiliyor…Ölüme ve güneşe sabit bir gözle bakılamaz.”(s.5)

“Hayattan aldığımız her zevki ona muadil bir ıstırapla ödediğimizi bildiğim için hiçbir şeyden yüzde yüz saadet ümit etmiyor ve yüzde yüz felaketten korkmuyordum.Bunun ikisi de imkansızdır.Çünkü ruhi varlığımız hazla kederin muvazenesine istinat eder,işte en büyük adalet ve müsavat!İnsan,çektiği ıstırap nisbetinde zevk duyar.”(s.42)

“Hepimiz kahkahalarımızı göz yaşlarımızla ödüyoruz ve bu hususta bir dilenci bir milyarderden farksızdır.”(s.42)

“Ben de herkes kadar yanlızlıktan ürkerim fakat evlenmek insanı bundan kurtarıyor mu? Bazen kalabalıkların ortasında tek başına kaldığımız vakitlerdekinden fazla yalnız değil miyiz?”(s.44)

“Bir bütün iki yarımdan daha iyidir.”(s.46)

“Cemiyet her şeyi görür,bilir,anlar;çünkü bizzat cemiyet her şeydir ve kendi cüzlerinden müstakil bir varlık değildir.”(s.69)

“Ben gece yarısı kaldırımlara bayılırım.Gece yarısı kaldırımların hürriyetine ,kimsesizliğine vurgunum.Ben de kimsesiz ve hürüm,ben de kaldırım çocuğuyum.”(s.79)

“Düşün ki her an ben değişiyorum,her an sen değişiyorsun,buna rağmen birbirimizi nasıl tanıyabiliyoruz?Bu kaçan benliklerimizi birbirimizde aramak tecessüsü olmasaydı bir saniye konuşabilir miydik?”(s.121)

“Bir insanın her fenalığa muktedir olabileceği yerde cemiyet iflas etmiştir.”(s.153)



BİR TEREDDÜDÜN ROMANI,PEYAMİ SAFA,ÖTÜKEN YAY.,İSTANBUL 1990