Herkes farklı yöne gidiyor, o yüzden yolun açık olsun deniyor… Yollarımızın bekçiliğini yapacak gücü bulabilseydik, birbirimizin hayatında kalabilecek cesareti de gösterebilirdik belki…

Artık çok geç… Eskiyen zaman seni unutturdu bana, ama seni anlamayı öğretti, affetmeyi, kendi yolumda devam edebilmeyi…

Seni sevdim, sevmiştim… Seni, candan çok; canımdan çok sevdim.

Böyle olması gerekiyormuş, bir gün aşk kapımı yine çalacak biliyorum, hâlâ umudum var, yeni bir aşk, yeni tecrübe, avunmak için değil; sevmek, sevilmek için, sensizliği yok etmek için değil, yeni bir yürekte aşk olmak için…

Boş ver, böyle kalsın. Bu saatten sonra birbirimizi anlayamayız artık, “kafa yapılarımız” demiştin… Yürek çukurunu bilir misin?

Ben ona düştüm, tutamadığım ellerini, hayal ettiğim nur yüzünü gördüm, ama gerçek seni bulamadım, sen başka bir yerdeydin, orada; ondaydın. Avuntu gemisinde en çok sevdiğin yâri unutmak için bana koşmaktaydın. Kafa yapılarımız değil sevgilim, aşkımız farklıydı. Dokunduğun yâri unutmak için, dokunamadığım, hayalimde kokladığım tenin için sen bana seni verdin, ben hep sendeydim, anladın mı şimdi?

Gözümden yaşlar da akmıyor ki artık… Biliyorum, bu gece daha uzak, çok daha yabancısın, senden kendimi alabilmem için gönüllü, kararlısın. Seni çok seviyorum Sevgilim; fakat biliyorum artık yolun sonundayım, yeni yollarda yürümek için kendimi aldım senden, ardıma da bakmamakta kararlıyım. Yolum fedaydı sana, ayırdın yollarımızı, can borcun var bana…

Sana verdim seni, hangi nefeste can olursun bilmem, hâlâ onda mısın? Sana bir de tavsiyem var sevgilim, gideni düşünmek hiç gidememektir. Bırak, o gittiğine yansın ben onun gibi olamadım, sana aşk gibi kokamadım, bunun için yüreğim utansın.

Seni sevdim Sevgilim, çok sevdim lâkin çok zaman oldu biteli, yeni farkına vardım gerçeklerin… Yanılgılardaydım, bağışla…

Sokulma yarama bir müddet, daha yeni kabuk bağladı, dokunursan yaşayamam ölürüm, ölürüm… Bu kez gerçekten ölürüm, ne olur anla…

Dilara AKSOY