Her vazgeçiş beni sana mı getirecek? Yazılmayacak, çizilmeyecek ağzıma sakız olmayacaksın… Ama olacaksın… Aslında gitmedin yüreğimi hançerleme görevi sana düştü… Kabullendim seni de hançerini de… Bir zaman geldi susturdum nağmelerimi…

Bana ait olan her şey sana aitti aslında, ben sen farkında olmasan da sen olmuştum ben sana aittim ben artık sendim… Artık ağlamıyorum, ağlamaya gücüm var da mı gözpınarlarım harekete geçmiyor yoksa o gücü yitireli bayağı bir zaman mı geçti bilmiyorum…

Çok zaman geçti yürek burkanım, çok zaman geçti… Sen geçen dört mevsimde kaldın…
Şimdinin seninle bir alakası yok artık bir sen daha yok…

Yani diyorum ki öz Türkçede sana ait tek bir kelimem bile kalmadı şimdi nasıl bir söz bekliyorsun ki benden? Sana edilebilecek tek bir güzel söz bile yok…

Hani nasıl denir; nevi şahsına münhasır hiçbir şey yok… Karşına ben olarak çıktım beni ben olarak anlayamadın farklı bir dille farklı bir kimlikle farklı bir duyguyla koşmak istiyorum şimdi sana… Korkudan kapını iki kez kilitlemişsin gönül kapın açılmamacasına kapalı şimdi…

Biz bittik, biz bitince benden sana devredilen tüm alışkanlıklar, tüm duygular, bütünsel savaşlar yok oldu… Senden bana hiçbir şey kalmamıştı tek bir sözün hediye oldu…

Paketleyip sana göndermek isterdim iadeli taahhütlü hem de… Ama yüreğimin kuytusuna hapsettim hediyeni… İade edersem nefret edemem ki senden… Hani daha önceleri çok isterdin nefretimi görmeyi, işte şimdi görebilirsin çapulsuz hayalîmde…

Hâyâlinin dokunuşları sessiz çığlıklarımdır artık söyle de bir an önce dönsün sana elimden ve de yüreğimden bir kaza çıkmadan! Büyük bir aşkın nefreti de büyük olurmuş… Çok sevip çok ama çok nefret ederken anladım bunu… Çok sevilenin de gözleri daima kör olurmuş sevildiğini bile bile çekip gittiğinde anladım bunu…

Dilara AKSOY