Pembe entarimi giydirdi...Haydi alışverişe gidiyoruz dedi.
Dadım pek sevinçliydi...
Ben dadıma dadı demiyorum ,O benim annem gibi ...dadımın yeri çok farklı bende.Yolda ,çarşıda herkes onu benim annem sanıyor.
Alış verişi bitirdik bir belediye otobüsüne bindik tek koltuk boştu, dadım beni oturttu ve elindekileri bana verdi "Ben emaneti iyi korurum" bunu bana dadım öğretti.Yanımdaki amca sen küçüksün poşetleri ben tutayım dedi "olmaz" dedim. olmaz onlar bana emanetti...dolu dolu üç poşet çantayı kucaklamıştım.Hanımın biri "sen kalk ta annen otursun" dedi.Dadım dediki "Ben onun dadısıyım""hayır hayır dedim sen benim annemsin...kalktım dadımı oturttum.
Dadım birtanem...
Annem bile "git dadını çağır dediğinde" O benim dadım değil ki...İkinci annem demeden edemiyorum.Çünkü o beni çok seviyor...Beni annem gibi kucağına alıyor.Ben onun kucağında mışıl mışıl çok uyudum...
Ben dadımı çok zaman anneanneme benzetirim.Sesi de benziyor.Anneannem de beni çok seviyor;dadım da.
O sevecen bir kadın ,tatlı mı tatlı...o,hasta bile olsa bana hizmet ediyor...
Dadımın hastalanması beni çok üzüyor.O yalnız biri.Evlenmemiş çocuğu yok...Annesi de çok yıl önce ölmüş...Ben büyüyünce ona evlat olacağım ona yalnızlığını unutturacağım...O bunu hakkediyor.
Kimbilir ne çok istemiştir evlenmeyi.Çocukları olsun...Benim gibi bir kızı olsaydı saçına kurdelalar taksaydı...
Üzülme güzel dadım sen yalnız değilsin...Senin hastalığına üzülen;sağlığına sevinen biri var...Senin kızın var...
Ben dadımı çok seviyorum...Dadım benim için sevinir benim için üzülür...Tek varlığı benim onun...