Hayatta yalnız kalmayı biz mi başkaları sayesin demi belkide zoraki..itiliriz.
Yalnızlığa gönüllü kacışımız belkide en yakın gördügümüz arkadaşlar ve dostlarımız sebep olurlar.Onların arayıp sormaması kendilerini alıştırıp sonrada kaybolup gitmelerinden dolayı .Neden yıllarca yanıbaşımızdayken birden gitmeye karar verirler.Yıllardır düzenli olarak görüştuğümüz bır konuştuğumuz paylaşdığımız,ilk aşkımızı anlattığımız babamızla kavga ettığını söylediğimiz annemızden önce yazılıda zayıf aldıgımızı ilk ona söylediğimiz bir arkadaş birden nasıl kopup gidıyor hayatımızdan girerken söylerde çıkarken sessizce bahanelerle yürek burkarak çekip gider.Yılları birden nasıl silip atar.Yaşananlar konuşulanlar,iki ruh ikizliği nerede kaldı.
Zaman, acımasız çok insanı öğüttü hayatımda,ama bilirimki hiç birini ben hayatımdan çıkarmadım onlar beni çıkardı uzaklaşarak hoyratca kime kalbımı açsam giderken bir parçamı götürdü ve ben kalbsiz kaldım.
ARKADAŞLARA AİLEM KADAR İHTIYACIM OLDU.GERÇEK İSE ONLARIN ASLINDA BAnA İHTİYAÇLARI OLMAMASI DEMEK...OLSAYDI SEVSEYDİ ARAR BULURDU BENI AYNI ADRES AYNI TELF NUMARASI DEMEKKİ YOK. beni arama telaşı ..Benımde ona ihtiyaçım yok artık...vedalaşmadan ortadan kaybolan dostlara selam olsun....daha ben gibi ben bulamazsınız...Boşuna. Aranmayın sağda solda....