Gök medresenin taşlarla örülü penceresine oturup Sivas’ tan göğü seyredeli tam yirmi yıl olmuş gönlüm. Bir fotoğrafa bakıp geçmişi okumak ne güzel. Ne kadar da acemi bakmışsın, yüzündeki saflık ve hayata dair umutlar bir çırpıda okunuyor. Pencerede tel parmaklıklar ve cami duvarını süsleyen firuze taşlar. Bütün güzel çini örneklerini asilce taşımışsın Sivasım bunca yıldır.

Herkes gönlüyle sesli konuşamaz dedi caminin kuş yuvasından içli sesiyle kumrular. Hayallerim kuşların sesiyle bir şarkıya dönüştü bundan tam yirmi yıl önce Gök Medresenin avlusunda...Çünkü insanlar gönlünden taşan ezgileri dinlemekten korkarlar çoğu zaman dedi kumrular. Korkar insanlar bir sürü şeyden...Gönlünün kafesinden çıkıp uçmak istemişsin belli. Bir çift kanat takıp kendini izlemişsin göğün en derin yerinden...Yüreğinden izlemişsin umudu, sevgiyi, beklemeyi...

Bir rüyadan kalan bulanık ve karmaşık kareler gibi korkularımız da şekil alıp hayatımızı dokumaya başladığında anlarız korkularımızın iç dünyamızda ne denli etkili olduğunu. Korktuğum başıma geldi demeyi ihmal etmeyiz her tecrübenin sonunda. Mavi taşlı medresem kendisini ziyarete gelen nice yüreği saklamış yıllardır da sır vermemiş ne renginden ne ikliminden. Enfes bir tarih kokusu sarmış medreseyi. Seni yazmak için gönlüm yirmi yıl beklemiş ben de bilmiyorum neden? Sen sır almış, sırlanmışsın. Güzellik vermişsin sana bakanlara. Biz bu kokuyu teneffüs edip zehir solumuşuz neden sonra? Korkular dedi köşedeki kumru. Korkular zehirledi yürekleri...Yirmi yıl önce Gök medresenin avlusunda kumrularla söyleştim. Bir yüreğe komşu olmak nasıl bir şeydir tecrübe ettim.

İnsan ancak güzel hayaller kurdukça zihnindeki hatta rüyalarındaki hayaletlerden kurtulabilir diye düşündüm gönlüm. Sonsuzluktan çalmak gibi bir şey güzel şeyler düşünmek. Bir düşünceyi var etmek, onu hayalden kaleme, sese ya da kaldırım parkelerine, yollara mühürlemek büyük bir zihin işçiliği dedim kendi kendime...Ne zaman bir rüyaya dalsam uyandığımda tanıdık sesler aradım. Bayılan birisinin ayılınca ben neredeyim demesi gibi anlık bir aidiyet hissi sardı her uyandığımda bedenimi? Ben neredeyim? Mekan algımı, aidiyet duygumu besleyen şefkatli sesler duyduğumda ise daha çok hissettim göğün ev sahipliğini. Bir medrese bir mekana ait olmayı bunca yıl nasıl başarmışsa, dalımda kalmayı başarabilirdim ben de. Öyle ki elektrik tellerine asılı bekleyen kuşların şarkıları eşlik etmeliydi yaşama sevincime. Elektrik çarpacak, şimşek, yıldırım düşecek diye korkmadan vermeliydim hayat suyunu yüreğimdeki çiçeklere...Yaşamak bir ağacın dalında kısacık bir konukluktan ibaret ise o dala iyi tutunmalıydı insan. Gerçekten hissedebiliyorsak, kuşla, taşla, insanlarla en önemlisi yüreğimizle konuşabiliyorsak göğün sahibinin bize anlatmak istediğini anlayabiliriz. Bir şehri, bir insanı sevmek bazen yüzyıllarını alır insanın dedi Gök medresem. Hayat emek değil miydi? Harcanan enerji ve insana çabasından başka bir şeyin ulaşmayacağının ilahi mesajla beyanı...Derin sevdalarını hissettim eskiyen taşların çizgilerinde bu şehrin...Hala sevebilen bir yüreğim olduğu için teşekkür ettim göğün sahibine.

Yirmi yıl önce Gök medresenin penceresinden göğe baktım. Göğün aynasında bana sunulan nice güzelliği anımsadım. Yirmi yirmi çıkıyordum hayat basamaklarını sanki. Her sabah soruyorum kendime. Bu kadar basamağı hak edecek ne yaptım ne kattım hayatıma, ne çıkardım hayattan? Gelen günlerin hiçbir zaman geçmiş günlere benzemeyeceğini biliyordum. Medrese duvarına tünemiş kumrular da biliyordu. Taşların arasına sakladığım tek şey ise hala umuttu...:)

#heyula #gökmedrese #sivas