Umuda Yolculuk

Köyden çıktığında elinde bir bohça, yüreğinde koca bir dağ vardı. Arkasında bıraktığı toprak, çocukluğunun kokusu, annesinin duasıydı. Önünde ise koca bir şehir, bilinmez bir dünya... Ama içinde bir umut vardı: “Okuyacaklar… benden iyi olacaklar.”

Şehir, ilk başta soğuktu. Sokağın taşları bile yabancıydı insana. Küçücük bir bodrum katında başladı hayat. Bazen rutubet kokusu, bazen yorgunluk... ama hiç eksilmeyen bir şey vardı: o babanın inancı. Gündüz sırtında yük, gece aklında çocuklarının geleceği...

Her sabah erkenden kalkar, sessizce çıkardı evden. Omzunda ter, kalbinde dua... Kimi gün pazarda hamallık, kimi gün inşaatta demir taşıdı. Ama o, yükünü değil umudunu büyüttü. Her kuruşu bir defter, her alın teri bir kalem oldu çocuklarının elinde.

Şehir zordu, ama o zorluktan bile ders çıkardı çocuklarına.
“Bakın,” derdi, “hayat bazen ağır gelir insana ama insan da ağır durursa, hayatın yükü hafifler.”
Çocukları onu dinlerdi. Bazen bir soba etrafında, bazen karanlık bir odada…
Yoksullukla büyüdüler ama yürekleri zenginleşti.

Yıllar geçti. Çocuklar büyüdü, yollarını buldu. Kimi mühendis oldu, kimi öğretmen.
Her biri, babasının terini sayfa sayfa okumuş gibiydi.
O artık eskisi kadar güçlü değildi belki, ama gözlerinde ışık, yüreğinde huzur vardı.

Bir gün, evlerinin önünde otururken hepsini gördü. Yan yana, dimdik duruyorlardı.
“Şükür,” dedi içinden, “çektiğim her yorgunluk, bir umuda dönüşmüş.”
Gözlerinden bir damla yaş süzüldü. Bu defa yorgunluktan değil, mutluluktandı.

Köyden çıkarken yola koyduğu umut, şehirde filiz vermişti.
Belki hâlâ bazı şeyler eksikti ama artık kalpleri doluydu.
Ve o biliyordu:
Gerçek yolculuk, insanın içindeki umudu kaybetmeden yürüdüğü yoldur.