İçim dışıma taşan yanardağ, özlemlerin tortusu katmerleşen göğüs kafesimde. Durgun bir suya dalıp, gidiyor hüzünlü b’akışlarım.

İnsan diyorum, insan ne ararsan insanda mevcut. Bunca kötülük nasıl sığar yeryüzüne.

Taştan evlerin hatırası çocukluğuma götüren, bir gülümseme karesi kendime çağıran.

Toprak damların üzerinden yıldızlara kurulup, düşle tutuşur kirpiklerim. Kanatlarım yana yana uçar, küle belenir arzularım. “Ben’im” demeye korkarım içimde ikamet eden sakine. İyelik ekleri tedavülden kalkmış. Dört duvar arasında dört köşe yalnızlığı sayıklamaktan öteye gidilemeyen bir sanrı.

Yanarım da kendime değil…

Sevmek eksik, buz dağları gibi eriyor insanlık…

Alışmak ne zormuş insansızlığa…

“Kahrolsun bağzı şeyler,” der, geçemem işte…

Gaipten bir ses, “ senin dilin gülce!”

Ne anlamı var.

Vaha Sahra
29 08 2025
13:08