Acı da sevdaya dahil değil mi?

Adam bu sorunun cevabını düşünerek; yolları arşınlıyor, attığı her adımda şehir biraz daha karanlıklaşıyordu.

Dar sokaklar; geniş caddelere, geniş caddeler dar sokaklara döndü… Bir kıyametin ortasında kimine göre hata, kimine göre sevda, kimine göre sonu tükenmek olan bir illet…

Yol bitti… Önünde kocaman bir zifir, kocaman bir korku vardı. Hafif dalgalar, siyah köpüklerle geliyor, öfkesini kıyıdaki kayalardan çıkartıyordu. Dalgalar yavaş yavaş şiddetlenmeye başladı. Adam bir deniz kıyısında oturup, ufukta ışığı yanan gemilere dikti gözünü. “Belki de bunlardan birinde gidecek” diye düşündü.

Sonra o şiir geldi aklına…

“Gemiler sensiz gitsin bırak
Herkes gibi yaşasana sen”

Gözlerini kırpmadan izledi adam, ufuktaki gemileri. Derin derin nefes aldı, bir sigara yaktı, dumanı üfledikçe ay karardı…

Bir yasak meyvenin insanoğluna yaptıklarını düşündü. Bilinen şeylere rağmen nasıl vazgeçilemediğini, engel olunamadığını… Gözleri halen gemilerde, derin derin nefes alarak devam etti. Belli belirsiz bir sesle mırıldanarak;

“Hep yanımdaydın oysa, dokunamadım

Sana ben şiirler sözler büyüttüm
Sana ben baharlar yazlar büyüttüm
Sana ben hummalı gizler büyüttüm
Söyleyemedim”


Adam düşündükçe zaman karardı. Gözlerini göğe çevirdiğinde ay ışığı soluklaşmış, yıldızların parlaklığı gitmişti. Hangi yıldıza baksa bir bir ışıkları söndü…

Gök ve deniz bir oldu…

Saatler gecenin bilmem kaçı diye göstermesi gerekirken simsiyah göründüğünü fark etti.

Mevsim ise onun için çoktan zemheri olmuştu…

Tükenmenin öbür adını duyduğundan beri adam, varla yok arasında bir dünyaya sıkıştı.

“Kimseler beklemezken bekle beni”

Kadın en sevdiği dizeyi paylaştığından beri adam hep o dizeyi söylemeye devam etti…

Gece güne döndü…

Kuşlar cıvıldamayı kesmiş, gökyüzü mavisini soldurmuş, yeşiller çoktan sarıya dönmüş. Çiçeklerin baharı, yaz aylarını hissettiren yansıması, kokuları çoktan rüzgarlarda yok olmuş. Çocuk sesleri gelmez, yollarda insanlar yürümez, renkler hep griye dönmüştü.

Sonradan fark etti adam;

Herkesin gölgesi kendisini terk etmiş…

Ben hep buradayım derken, masalın sonunun yazıldığını görmüş.

Adam saate bakmış,

Saate katran bulaşmış.

Adam yollara bakmış,

İzler izlere karışmış…

Adam göğe bakmış,

Son yıldız kaymış.





Sercan Saraca