Bazen anlamsız bir şekilde nefesin kesilir. Bulunduğun yer, soluduğun hava, yürüdüğün yol seni içinden çıkılmaz bir girdaba sürükler. Neyin olduğunu anlamlandıramaz, derin derin nefes alırsın. Halinin tanımımsızlığı karşısında aynaya bakarken sadece yüzüne yansıyan yorgunluğu ve mutsuzluğu görürsün.

İzler gözüne çarpar…

Yaşanmışlıkların yükü yavaş yavaş kalıcı olarak yerleşirken görüntüne, gözlerin görmediği karanlık içerisinde, söylediğin tek şey; nefes alamıyorum olur.

İnsan içine attıklarıyla büyüyor, yaşlanıyor. Zaman geçtikçe; düne, güne, yarına siniyor her şey. Bir başına, sevdikleriyle de olsa. Her geçen gün biraz daha yalnız, biraz daha kimsesiz.

Göğün rengi karşısında suskun, yağan yağmur karşısında umursamaz, yediği ya da içtiği her şeyin tadı anlamsız. Gözlerinin önünden gelip geçen tüm insanlar bir boşluğun içinde. Tanık olduğu tüm acılar kimsesizlerin…



Düşlerin düştüğü zamanlarda, bir ağaç dalına sarılmanın umuduyla çırpınırken, anların ansızlığıyla gelen hissizlik, ben neredeyim dedirtir insana.

Bir varla bir yok arasındaki bu dünyada koşmaya devam ederken hangi yönün aslında doğru yön olduğunu bilmeden attılan adımların izleri siliniyor. An/kara(da) olduğu(n) zamanlarda bulunan yönler ile uzakta olduğunda bulunan yönler…

Bazı tercihlerin eskiye dönmesi mümkün olmuyor. Eskimiş vakitlerin yeni yeni yansımaları da insana eskiye özlemi getiriyor.

Aslında koca şehir olmayan bu koca şehirde kabına sığamayıp, doğduğun şehri özlüyorsun.

Nedenini bilmediğin nefessiz kalışlarını, anlamsız yüklemlerle sonuca ulaştırmaya çalıştıkça elde kalan hep boşluk oluyor.

Eskilerin eskimeyen nasihatleriyle, doğan güneşin uyanışa sebebiyet veren sesleri, kuşların kanatlarında bilinmeyene doğru giderken…

Arabesk bir şarkıda saklı umutları iğneyle arayarak, akreple yelkovanın kavgasını seyre dalıyor insan.

Bir bir eksilen sigara paketindeki hayatını sorgulayarak…

Sercan Saraca