-Masal-
Bir varmış bir yokmuş, eski zamanların birinde, uzak diyarlarda bir köy varmış. Bu köyde insanlar huzurlu bir şekilde yaşar, tarlalarını ekip biçer, hayvanlarına bakar ve her akşam sofralarında birlikte otururlarmış. Ancak bu köyün çözemediği bir sorun varmış. Buna sorun mu desek yoksa bir sır mı desek, varın ona da siz karar verin.

Köyün tam arka kısmında, kimsenin gitmeye cesaret edemediği, etrafı dikenli çalılarla örülmüş karanlık ve derin bir orman bulunmaktaymış.

Köylüler bu ormandan korkar, çocuklarına oraya yaklaşmamalarını sıkı sıkı tembihlermiş. Çünkü anlatılanlara göre, o ormanın derinliklerinde kim olduğunu kimsenin bilmediği yaşlı bir kadın yaşarmış. Bu kadının büyücü olduğu söylenirmiş. İnsanlar, onun kötü niyetli olduğunu ve ormana girenlerin bir daha geri dönmediğini anlatır dururlarmış.

Bir gün köyde yaşayan genç bir delikanlı, adı Celil, bu hikâyelere kulak asmamış. Merakı her geçen gün artmış ve sonunda kendine söz vermiş: "Bu ormanın sırrını çözmeden rahat edemem!" demiş. Kendi kendine cesaret toplayarak bir sabah erkenden yola çıkmış. Elinde sadece bir fener ve yanında küçük bir bıçak varmış. Köyün yaşlıları onu durdurmaya çalışmış ama Celil kararlıymış.

Ormana adım attığında, ağaçların devasa gövdeleri ve dalları güneşi tamamen kapatıyormuş. Her yer karanlık, sessiz ve ürkütücüymüş. Ama Celil korkmamaya çalışarak ilerlemiş.

Yol boyunca kuş cıvıltıları yerine garip fısıltılar duyuyor, rüzgârın yaprakları hışırdatışı sanki birinin nefesiymiş gibi hissediyormuş.

Saatlerce yürüdükten sonra bir açıklığa ulaşmış. Açıklığın tam ortasında eski, yıkık dökük bir kulübe duruyormuş. Kulübenin çatısından dumanlar tütüyor, içeriden hafif bir ışık sızıyormuş. Celil derin bir nefes alarak kapıya doğru ilerlemiş ve çekinerek kapıyı çalmış.

Kapıyı açan yaşlı kadınmış. Saçları bembeyaz, gözleri ise derin denizler kadar maviymiş. Kadın, Celil’i baştan aşağı süzdükten sonra sakin bir sesle konuşmuş: "Hoş geldin evlat. Korkacak bir şey yok. İçeri gelmek ister misin?"

Celil şaşırmış ama kadının sıcak ve samimi tavrı onu rahatlatmış. İçeri girmiş ve kadının gösterdiği yere oturmuş. Kadın ona sıcak bir çorba ikram etmiş. Celil, kadına neden burada yaşadığını ve köylülerin ondan neden korktuğunu sormuş.

Yaşlı kadın derin bir iç çekmiş ve anlatmaya başlamış: "Ben kötü biri değilim evlat. İnsanlar bilmedikleri şeylerden korkar. Ben yalnızca doğanın dilini anlayan, onunla uyum içinde yaşayan biriyim. Köylüler beni anlamadıkları için bana büyücü demişler. Oysa ben yalnızca insanlara yardım etmek isterim."

Celil, kadının sözlerinden etkilenmiş ve ona inanmış. Kadın, Celil’e ormanda nasıl hayatta kalacağını, bitkilerin iyileştirici gücünü ve doğanın sırlarından bahsetmiş. Celil birkaç gün boyunca orada kalmış ve kadından çok şey öğrenmiş.

Celil, köye geri döndüğünde, artık bambaşka biri olmuş. Köylülere kadının aslında kötü biri olmadığını anlatmış ama insanlar önce ona inanmamış. Ancak zamanla, Celil’in öğrendiği bilgilerle köylülere yardım ettiğini görenler, yaşlı kadına karşı olan korkularını yenmişler.

Böylece köydeki insanlar hem ormandan korkmamayı öğrenmiş hem de doğayla daha uyumlu bir yaşam sürmeye başlamışlar. Yaşlı kadın da artık yalnız hissetmiyormuş çünkü köylüler sık sık onu ziyarete geliyormuş.

Ve gökyüzünde yıldızlar parıldarken, bu masal da burada sona ermiş.

Gökteki yıldızlar kadar güzel günlerin olsun!

12.02.2025 Ankara
Eğitimci Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi