Sessizlik, bazen en gürültülü çığlıktır. Gecenin karanlığında, yalnızlığın koynunda, insan kendi içine doğru yolculuk yapar. Bu yolculukta, sevginin ne kadar kırılgan, umudun ne kadar değerli olduğunu anlar.

Hayat, sayısız kahve fincanı gibidir. Bazıları tatlı, bazıları acı. Ama her yudum, bize bir şeyler öğretir. Sevmek, o fincanı sonuna kadar içme cesaretini göstermektir.

Zaman, en büyük öğretmendir derler. Ama bazen en acımasız sınavları da o verir. Her geçen gün, kalbimizde yeni bir çizik bırakır. Bu çizikler, yaşanmışlıklarımızın haritasıdır.

Aşk, iki kişilik bir dans gibidir. Bazen birbirine yaklaşır, bazen uzaklaşırsın. Ama ritmi kaybetmemek önemlidir. Çünkü dans bittiğinde, geriye sadece anıların kalır.

İnsanlar gelir, insanlar gider. Ama asıl mesele, kimin kaldığı değil, kimin iz bıraktığıdır. Bazı insanlar vardır, bir ömür boyu unutamazsın. Çünkü onlar, kalbinin en derin yerinde izler bırakmıştır.

Mutluluk, aslında çok basittir. Bir çay bardağında, bir kitap sayfasında, sevdiğin birinin gülüşünde gizlidir. Onu görmek için, bazen gözlerini kapatıp kalbini açman gerekir.

Herkes kendi hikayesinin kahramanıdır. Ama gerçek kahramanlar, başkalarının hikayesinde yan karakter olmayı da bilir. Çünkü gerçek sevgi, kendinden vazgeçebilmektir.

Bazen hayat, eski bir fotoğraf albümü gibidir. Sayfaları çevirirken, gülümsediğin anılar kadar, içini acıtan kareler de çıkar karşına. Her bir fotoğraf, yaşanmış bir hikâyenin sessiz tanığıdır.

Yalnızlık, bazen en kalabalık sokaklarda yakalar insanı. Etrafında binlerce insan olsa da, içinde bir boşluk hissedersin. İşte o an anlarsın, kalabalığın değil, anlaşılmanın önemli olduğunu.

Umut, karanlık bir odada yanıp sönen küçük bir mum ışığı gibidir. Bazen rüzgâr onu söndürmeye çalışır, ama sen ellerinle korursun. Çünkü bilirsin ki, o ışık sönerse, yolunu kaybedersin.

Affetmek, kendine açılan bir kapıdır aslında. O kapıdan geçtiğinde, içindeki öfkenin yerini huzur alır. Ama bu, unutmak değil, acılarını kucaklamaktır.

Turgay Kurtuluş