Ne kadar yeşillik varsa yer yüzünde hayatlarını sana borçlu diye ırmaklar büyüttüm içimde. Cömertlikte, yardım etmede akar su gibi olmam isteniyordu uydum asırlarca..Çöllere düştüğüm demlerde bir damla hayat iksiri olur diye asırlarca ardına düştüm…

Ve bütün kirler seninle arınacak diye öz suyunu aradım bütün nehirlerde .Her defasında sen çıktın karşıma… Ben her yolculuk sonrasında yorgun argın demlenirken sigara küllerinde sen vardın karşımda.

Size de ırmaklar büyüttüm içimde…Bu coğrafyanın yüzlerce yıllık boynu bükük ,kederli yüzüne dair. Dereler nehirlere dönüşürken başka sulara ihtiyaç duyardı.. Oysa benim kaynaklarım gümrahtı..Oysa benim kaynaklarım berraktı..Ben bedenlerimi gübre ederek beslediğim toprağın haritasında vefa tohumları ekerken toprağa
nehirlere dökülen suların art niyetli olmayacağı yanılgısı yaşadım.

Irmaklar büyüttüm içimde… Pişmanlıklar içinde kavrulurken…Nedensiz değildi muhasebem…Elimin hemen altında kaybolması ihtimali olan mirası taşıyamadım yarınlara.Benim büyüttüğüm ırmaklara set çekildi günler ,haftalar,yıllar içinde.Her set çekilişinde toprakla dolan bedenim beton yığınlarının içinde sıkıştı kaldı.Yeni bir yol bulmak gerekiyordu çıkışa ve özgürlüğe,büyük yağmurlar beklemeye koyuldum.

Irmaklar büyüttüm içimde.İnsanlığın dertlerine çare ab-hayat iksirlerine dönen suyu taşıyarak sinemde.Aidiyet içinde kalarak çağdaşlaşma denilen doğal bentler gerekti varlığı için…Irmakların beton yığınlarında sıkıştırılmış bedeni yükseklerden çarklara düşünce acı duymaya başladım.Yön değişmiş yer değişmişti artık.

Artık ırmaklar denizlere istedikleri gibi dökülmeyecek diyor suyun başındakiler…Ben “sular büklüm büklüm burulur” diyen şairin sözünün arkasına saklanmayacağım.Evet ,Rabbim isterse elbet olur her şey.Gece gündüz,gündüz de gece.Bir “Ol “ emridir varlığımın en veciz özü.

Artık ırmaklar denizlere istedikleri gibi kavuşamayacak diyor kapı kulları sesin sahibini unutarak…Ben suyun doğduğu yerden,döküldüğü yere giden mesafelerde bitmiş ,dinamiklerini yeniden keşfetme yolculuğunda muzdarip.Irmağa eğiliyor ve Ferhat’ı soruyorum.Çeşme başında duruyor tan vakti şadırvanda abdest alırken gördüğüm Yunus’a sevgiyi soruyorum.Cezbe halinde rastladığım Mevlana’ya içtiği şerbetin kaynağını soruyorum. Sokullu giriyor sonra düşlerime,ona Don Volga kanalını neden istediklerini soruyorum.

Irmaklar büyümeye devam edecek içimde bunu iyi biliyorum. Ben sordukça aldığım cevaplardan utanacağım.Ferhat sevda düştü içime canan candan öte dediğinde sendelediğim gibi.

Irmaklar akmaya devam edecek gönlüme. Ben sorularıma aldığım cevaplardan eziklik duymaya devam edeceğim. Yunus’un gönlün temizliği iman,bedenin temizliği su ,ama öncesi saflık dediği zaman duyduğum eziklikte olduğu gibi.

Irmaklar çağlamaya devam edecek ruhumla ruhların arasında.Ve ben cevaplarını bulduğum her sorudan sonra kendimle didişmeye devam edeceğim.Mevlana’dan bir söz,yarınlara yeni bir şey söylenmesi için ya da Sokullu’dan Don –Volga kan kardeşi ,can kardeşidir,kardeşler küs olur mu dediği anda olduğu gibi.

Irmaklar büyüttüm ya içimde onun suları orta doğunun kanlı coğrafyasını yeniden rahmet yağmurları ile ıslayacak.
Irmaklar büyüttüm ya içimde kin tohumları ekilmiş mezhepler arasında kaynaşmayı,kardeşler arasında vuslatı sağlayacak.Yeniden gönül salları kurulacak bir o kıyısında ırmağın bir bu kıyısında .Serviler büyüyecek sularından beslenip.
Bülbüller Kaf dağının ardından Zümrüt-ü Anka ‘ya ait yeni masallar derleyip anlatır olacak.Yeniden yazılacak bin bir gece masalları.Ve bu defa oyunun kahramanları bilmem kaç yüz bin dolar karşılığında pazarlık yapmayacak insan onuru üzerinde..