Acı çekmek bağırmak değildir. Hatta en derin acılar sessizlikte saklanır. İnsan,kelimelere dökemediklerini içinde büyütür. Susarak en büyük çığlıkları atar. Bağırmak bir isyan olabilir ama susmak en büyük haykırıştır. İnsan bazen susarak kendine bile anlatamaz acısını. Kelimeler yetersiz kalır, çünkü bazı yaralar sadece hissedilir, anlatılmaz. Yalnızlık, bu sessiz çığlıkların yankılandığı en derin kuyudur.Zaman, sustuklarımızı unutturmaz, sadece alışmamıza yardım eder. İnsan, ne kadar sessizse o kadar çok şey biriktirir içinde. Ve bir gün, suskunluğun ağırlığı altında ezilir ya da sessizliğin içinde kendini bulur.
Dışarıdan güçlü görünenler, aslında en büyük fırtınaları içlerinde taşır. Gözyaşı akmadığında sanırlar ki insan üzülmemiştir. Oysa en derin acılar gözlerden değil, ruhun en kuytu köşelerinden sızar.