Ve şöyle dedim kendi kendime;

Ölüm var!
İyi ki ölüm var!..

Yaşadığın her acı, her düş kırıklığı seni yıpratmış olabilir ama unutma ki, ölüm var!

Her kaybediş, her göz yaşı, seni insanlığa biraz daha yaklaştıracak oyundan ibarettir,

Unutma ki ölüm var!..

Bir zaman gelecek ve zaman denilen o en iyi ilaç, yaşadığın her acının yükünü yavaş yavaş azaltacak. Her şey gibi, bir gün onu da unutacaksın.

Ve sen, tüm o yaşananlardan ders almış, çok daha bilge bir insan olarak yoluna devam edeceksin.

Ve sakın unutma ki, ölüm var!

Belki bugün kaybettiğini sandığın şeyler, yarın karşına çıkacak çok daha iyi bir şeyin hazırlığı içindir.

Onun huzuruna ve mutluluğuna erişmen için birer habercidir, kim bilir.

Ve unutma ki ölüm var!..

Ölüm ne bir yok oluş ne de kaybediştir.
Ölüm dönüşümdür.

Yaşam denilen süreç, ölümün sadece rehberidir. "Nasıl bir hal üzere ölürsen, o hal üzere uyanırsın"

Ve unutma ki ölüm var!

Hayatta kaybetmekten korktuğun hiçbir maddenin o tarafta hükmü yoktur!

Yanımızda götürebileceğimiz tek şey ruhumuzdur ki, onu da ancak şimdi-burada arındırabilir, değiştirip dönüştürebiliriz.

Ve tabii ki bilinçle değil, biliçaltımızla...

Maddeye bağlanmış, maddeye tutunmuş bir ruh, diğer boyutta bizi yakmaktan başka hiçbir işe yaramaz.

Cennet ve cehennem dediğimiz şey aynen bu şekilde oluşur.
Onu biz oluştururuz.

Cehennem denilen şey; yoksunluktur.
Cennet denilen şey; her türlü maddenin varlığından arınmış, kendi varlığının farkına varmış bir ruhtur.
Saf ve özgür bir ruh.

İşte bu dünyada kaybediş sandığımız her şey, aslında ruhumuzu özümüze döndürecek bir armağanıdır.

Korkmayın kaybetmekten!
Korkmayın değişmekten!

Korkmayın yanmaktan, saflaşmaktan!

Ona sarılın!
Ona teslim olun!
Gelen her şey gibi gidenlere de şükredin.

Unutmayın ki,
Ölüm var!

Ve sandığınızdan çok daha yakınınızda...