Çocukluğumun piramitlerinde dolaşıyorum, sığınamadığım sığınaklarımda. Ne kadar güvenliymiş dünya ne kadar mavi. Bayatladı mı her güzel şey büyüdükçe ben.

Dama serili yataklarımızda uyurduk, yıldızlar mı korurdu bizi o zamanlar. Şimdilerde sokağa çıkmaya korkan bizler mi kirlettik dünyayı. Yoksa; o çocuk yüreğimizle mi dünyayı yaşanılası görmüştük.

Keşke hep çocuk kalsaydık deme lüksümüz var belki, lakin o yıllara dönüş yolumuz tıkalı.

Yazları üç ay kaldığımız şehirden uzak çok sevdiğim bağ evimiz vardı. Babam hafta sonları uğrayabiliyordu ancak, işinden dolayı. Bağdaki işleri yapan geçici isçiler oluyordu. Bir de her yazı bizimle geçiren Hıdır emmimiz vardı. Kimi kimsesi yoktu. Belki de onun kimi kimsesi bizdik. Onu çok sever aynı zamanda ondan çok çekinirdik. Bağdaki meyve ağaçlarının, bostanların sulamasını yapardı. Geceleri evin karşısındaki dut ağacının kökünde onun için serilen yatakta uyurdu. Çok konuşmazdı, arada sırada bizle sakalaşmasına her defasında şaşırsak da içimizde gizli bir sevinç ayağa kalkardı.
Hangi meyve olursa olsun olgunlaşmadan kopardığımızı gördüğünde kötü azarlardı, kendi bağımızda çok kez hırsızlık yaptığımızı biliyorum. Sanki; büyürken unutmuştu eriğin yeşilken ekşi ekşi, kıtır kıtır daha güzel tatta olduğunu.

Bir de Çomar adında bembeyaz tüyleri olan köpeğimiz vardı. Ağzını kocaman açıp esnese de çoğu kez, işe yaradığı zamanlar da oluyordu. Gelenler olduğunda uzun uzun havlayarak haberdar etmesi gibi...

Şimdilerde gülerek, imrenerek hatırladığım anılarla dolu o yıllar, âh!

Birgün, ablamla armut ağacının üzerine çıkmış, olgunlaşmış armut ararken, Hıdır emminin bizim olduğumuz yöne doğru sırtında kürekle geldiğini gördük. Tam üstünde bulunduğumuz ağacın altından geçip fındıklı havuzu salmaya(sebzeleri sulamaya) gidiyordu. Nefeslerimizi tutmuş, bizi fark etmesi endişesi duyarak hareketsiz beklemiştik. Çocukluk bu ya o bizden uzaklaşır uzaklaşmaz ağaçtan hızla atlamış, koşar adımlarla olay mahelinden uzaklaşmıştık. Yere atlarken çıkardığımız gürültü bize ele vermiş, arkamızdan seslenmişti Hıdır emmi. Arkamıza bakmadan kopardığımız armutlarımızla eve sığınmıştık çabucak…

Hafta sonları mutlaka misafirlerimiz olurdu. Hem de yığınla. Bazıları bir kaç hafta bizimle kalırdı. Kimileri de arabalarının bagajları tıka basa dolu olarak akşama doğru evlerine dönerlerdi. Ağaçlar kırılır, bostanlar zarar görürdü. Lakin; bundan dolayı hiç bir misafir azar işitmezdi. Herkes gittikten sonra Hıdır emmi kendi kendine söylenirdi, garibim.

Bağ evi üç odalıydı, yan tarafında da hayvanların kaldığı ağıl vardı. Annemler içeride uyurdu. Biz çocuklara dama yatak sererlerdi. Gökyüzünü seyrede seyrede dünyanın en tatlı uykusuna dalardık. Ayın ay boyunca incelişini ve yeniden dolunay olusunu izlemek çok güzeldi. Yazın en sıcak olduğu zamanlarda dahi geceleri çok soğuk olurdu, yün yorganlarımıza sıkı sıkı sarılarak sabahlardık. Güneş üzerimize doğardı. Güneşin doğuşu ve batışını çocukken doya doya seyretmiştik. Kayan her yıldızla dilek tutmak, en çok parlayan yıldızı sahiplenmek... Bazen “ o yıldız benim” diye kavgaya tutuşup, iç çekerek uykuya dalmak. Ne çok şeye içerlenmişiz safça. Ne kadar güvendeymişiz çocukken.

En yakın sınır komşumuz bağlarının bakımı için haftada bir kaç kez uğrayıp akşamları evlerine dönerlerdi. Evin hemen altındaki havuzu onlarla ortak kullanıyorduk.

Annemlerim evde olmadığı bir gün;
benden üç yaş büyük olan ablam, hayvanları dağın yamacına salmış, yanı başımda son ses radyo dinliyordu. Ben de küçük kız kardeşimi leğenin içinde yıkıyordum. Banyo sırası iki yaşındaki kardeşime gelmişti. Kardeşimi aradım, ortalarda görünmüyordu. Panik içinde sağa sola bakınırken ağabeyimin çocuklarına sordum. Parmaklarıyla havuzu gösterdiler. Ödüm koparak havuza doğru koştum, suyun üzerinde hareketsiz kardeşimi gördüm. Adımlarım kilitlendi, adım atamadım. Attığım çığlıkla yengem evden dışarı fırladı. Bakışlarımın kilitlendiği yöne doğru koştu. Havuzla ev arasındaki yamacı hızla inerken ben hâlâ şoktaydım. Kardeşimi sudan çıkarmışlardı, nefes almıyordu. Bağları bağlarımızla bitişik olan komşular bağırtılarımıza koşarak gelmişlerdi. O panik anında aklıma nasıl geldiyse, kardeşime sunni teneffüs yaptığımı hatırlıyorum. Bir kaç kez denedikten sonra, sonunda nefes almaya başlamıştı ama dişleri birbirine kenetlenmişti. Komşulardan kadın olan kardeşimin yutmuş olduğu suyu ters çevirerek boşalttı. Sonra; iki parmağını dişlerinin arasına zoraki yerleştirdi. Kardeşimin dişleri nihayetinde açılmıştı birbirinden. Lakin; komşu kadının parmaklarındaki eti kemiğine kadar sıyrılmıştı. Komşu kadının gıkı çıkmamıştı. Ne kadar iyi bir kadın diye düşünmüş, derinden minnet duymuştum. Kardeşim hastaneye kaldırılmış, uzun süre kalmış, eve geldikten sonra bir süre konuşamamıştı …

Bu sadece bir anı. Çok zaman mı geçti de dünya bu kadar değişti. Şimdi; var mı hiç bir kuşku duymadan evinin damında uyuyacak. Komşunun feryadıyla koşup, can acısı duya duya merhem olacaklar var mı ötekinin yarasına!

Şimdilerde, ülkem ayaklanıyor, sancısını tâ uzaklardan duyumsuyorum. Canım yanıyor anne, içim eziliyor. Gözyaşlarımı gurbet mendilleriyle siliyorum. Çocuk olmak istiyorum, sıcacık kucağında her şeyden habersiz. Türk, Kürt nedir bilmeden! Yeniden el ele yanyana, cam cama, sınırlar olmadan candan komşu olmak! Geceleri gözlerime yıldızları, ay ışığını yorgan yaparak uyumak ülkemin en ücra köşesinde. Yeniden bağ evimizin kapısı sonuna kadar açık, soframızdan nasiplenen yığınla ziyaretçiler gelsin. Bölüşecek rıskımız olsun anne!

Türk komşunun, kardeşimin hayata dönmesi uğruna elinin acısını duyumsamadığı gün gibi bir olduğumuz günlere yeniden güneş doğması çok mu büyük bir hayal…

Çocukluğumun piramitlerinde ırksız ve çıplak dolaşıyorum, insanı arıyorum anne!

Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)

Not; yeniden düzenleme.