Yok canım yok, tiyatro sahnesinde ya da sinema sahnesinde değiliz. Ne işim olur tiyatro sahnesinde veya sinema sahnesinde...

Evin perdelerinde iş yine bana düştü, çocuklar olmayınca. Hanım zaten hemen tezahüratlara başlar, hiç sektirmez ’’Benim aslan kocam, kaplan kocam, Jaguar Kocam, araba değil tabi o hızlı koşan hayvanat, ne de güzel perde asarmış, geçen senelerde perde asma balkan şampiyonasında defalarca altın madalya almışmışmış da ’’Bana diyor’’ bayrağımızı göndere defalarca çektirmiş de miş miş miş.’’ İşte böyle durumlar...

Bu kadar gazdan sonra evde de kimsecikler olmadıktan sonra, dışarından perde asmak için adam getirecek halimiz yok, ellerimden öper perdeler... Tabi perdeler ellerimden öper diye perdelere harçlık verecek halimiz yok, asarım basar giderim...

Ama harbi yoruyor yahu! Tek tek o kornişlere perde takmak yok mu, işte o esnada adam canından bezdiği ile kalmıyor, sinir oluyor, sinir harbi yaşıyor. Ben ki Dünya Dünya Sinir Harbi Şampiyonasında bile madalyasız kalmamışım, ama buna bayağı sinir oluyorum...

Bir daha ki seneye daha değişik işler düşünüyorum perdeler hakkında. İnternetten bir araştırmam lazım, Otomatik Perde Takma Makinesi diye bir makine var mı acaba? Kim bilir belki bu öğlene kadar kafaları süper çalışan Lazlar böyle bir şey icat etmiş olabilirler, sanki daha önce diye de düşünmeden edemiyorum...

Buradan girişimcilere sesleniyorum kurun artık şu Perde Takma Şirketlerini. Artık A.Ş mi olur Limited mi olur, Komandit mi olur, onu ben bilemem, lakin ilk müşterilerinizden birisinin ben olacağına emin olabilirisiniz... Biz erkekleri de bu dertten kurtarın...