Çekirdeği var her meyvenin
suyu var
incecik zarları, lifleri var
etleri ve kabukları var


Hayat bu ya...
ömrünün bir evresinde bir kurt düşer mabedine
ya da küçük bir darbeden geçer meyve
vakitsiz bir çürüme başlar içinin bir köşesinde
renkten renge girer o güzelim meyve
aroması değişir, pörsür...
ve çarçabuk sulanarak kendi içine yığılır
en sonunda da çamur olur
toprak olur...


Bunda şaşıracak bir şey yok elbette...
hem insana da olmuyor mu böyle?

İnsanda da gözle görülmeyen ufak sayılabilen yaralar, olgunlaşır zamanla
programlanmış gibi dikilir hücrelerin sahasına
ve cirit atmaya başlar kızıl kanında
muhteşem organlarından birini yurt edinir kendine
o yurt, sıradan bir yer değildir artık;
bilakis, yüzlerce odalı sarayıdır büyümeye meyilli yaranın

Fakat o sarayın içine, ulu orta herkes yaklaşamaz
her ayak giremez
her göz deg(e)mez
her söylenen söz arşivde yer ala()maz
özenle seçilmiş davetliler girer çıkar bir tek
mikroskobun merceği pür dikkat ve olup bitenlere odaklıdır

Hayatın cilvesi bu ya;
bir gün yolda yürürken ya da çorabını giyerken içinde yara taşıyan o insan
takatsızlığını kanıksar ve her gün biraz daha şaşırır:
çok ilginç, çok! bu ben miyim, der

Malum...
içine kurulan devasa saraydan
sarayın içindeki mikropların savaş planlarından bihaberdir...

Gel gör ki,
görülmedik bir kabus değildir akut koridorlar
sarkan delik deşik kollar
şurdan burdan kıvrılan rengarenk hortumlar
ışıldayan aynalar
dalgalı makineler ve vesaireler

Ve bir fısıltı çarpar kliniğin beyaz duvarlarına:
bak ben geldim, der...
hadi artık, n’olur... aç gözlerini!
"sen mi geldin kızım?" de bana...



H. Korkmaz, 2003 İst.