Kıpırdamaya üşeniyor bedenim. Yattığım yerde, zoraki bir iki hamlede bulunuyorum. Ayaklanıyorum nihayetinde. Ham adımlarla pencerenin jaluzesine dönüyorum. Onun utanç içinde bana baktığını sezinliyorum. Aralıyorum. ışığı arıyorum. Nafile! Başımı pencere camına dayayıp sağa sola bakmam bir sonuç vermiyor. Balkona çıkıyorum apar topar. Güneş de mi küsmeyi öğrenmiş? Yoksa bu mevsimde, neden görünmesin ki gözüme? Tık! Anlıyorum: gri bulutların istilasında gökyüzü. Kuşların motivasyonu yok ötmeye. Çiçeklerimin zerafeti yok olmuş üzüntüden. Benden esinlenmiş olmalılar! Mutfağa dönüyorum. Retro radyomun düğmesini çeviriyorum. Kadın okuyucu, füzelerin sayısını anlatıyor. Ve hızını ve gücünü ve etkisini ve hangi tarafta ne kadar ölü ve yaralı olduğunu. Midem bulanıyor...

Ben bugünü sevmiyorum.

Gözlerim hala yanıyor bu akşam. Ne bir kitap ne de televisyon ekranı cazip geliyor onlara. Gözlerim, diyorum; yarım asırdır uyku tatmamış gibi, kumlarını eşeliyor. Bu nedenle somurtmalarımı önleyemiyorum. Kaşlarımın arasındaki çizgi biraz daha derinleşiyor. Hissediyorum. O derin çizgi, içimin dehlizlerine kadar uzanıyor kazık gibi ve delik deşik ediyor kaburgalarımı. Ellerim kenetli. Bu yüzden bir işe yaramıyorlar. Düşünülür nitelikteki düşüncelerimi kordine etmeye çalışıyorum. Ama bir türlü başaramıyorum. Sanırım beynim, reflekslerimin, benliğimin mezarını kazıyor...

Ben bu akşamı sevmiyorum.

Çarçabuk toparlıyorum kendimi. Bu kadar kolay pes etmemelisin, diyorum kendime. Elbette, ele vermemeliyim zayıf yanımı: zaruriyetlerden arınıp yatağıma sığınıyorum. Çünkü orası en güvenli yer! Düşüncelerimi zapt etmeyi deniyorum, ama kafamın içinde kaosa dönüşüyorlar ve habire yalpalıyorlar. Beynim kolonisiymiş gibi bir o yana, bir bu yana fincik atıyorlar. Telaşlanmalı mıyım, bilmiyorum. Kalkıp aynaya mı baksam acaba? Buna da cesaret edemiyorum; çünkü, asık suratımı görmeye yok tahammülüm.
Bugün bana ne oldu, bilmiyorum. Bir zırnık sevinç kalmamış ruhumda. Hissediyorum. Dünyanın cehennemi tüm bedenimi kundaklamış. Bundan emin olabilirim...

Ben bu hayatı sevmiyorum.


H. Korkmaz
20/6-25 Sthlm