A A Anıları DAR GEÇİT 7
•
DAR GEÇİT
7
Son gördüğümden beri yeniden alevlendi bu aşk. Bu itiraf edilemeyen ama vazgeçilemeyen imkansız aşkın esiriydim. O hayatımı anlamlandırıyor, hayatımın son yıllarında hayatıma zevk ve neşe katıyor, yaşama sevincimi tazeliyordu bu aşk. Hayatıma olduğu kadar sanatıma da renk katıyor, beni duygularımla baş başa bırakırken derin yalnızlığımı alıp gidiyor, siyah beyaz hayal dünyamı renklendiriyordu.

Onu sevmek ne güzel bir şeydi. Onu değil yalnızca sevmek bile başlı başına bir dünyaydı ve zevklerin en büyük kaynağıydı. Bunca dertlerle dolu dünyayı bir an olsun sevinçle dolduran tek şey vardı; o da aşktı. İşte ben bu yüzden kendimi bu aşkın kollarına bırakıyordum. Bu aşk ne kadar imkansız olursa o denli güçlü oluyor ,beni daha baştan başa sararak yakıyor, pişiriyor ve olgunlaştırıyordu.

Onun ardına bakmadan gidişi beni alıp beraberinde götürmüş, derin acılara gömmüştü. Ancak bu acı tatlı bir acıydı ve yaşantımı fener alaylarıyla donatıyordu. Ah onu bir daha nasıl görebilecektim? Peşinden mi gitseydim? Nerede olduğunu, nereye gittiğini bile bile ardından gidememek bu acıyı derinleştiriyor, sevgiyi daha bir saflaştırarak beni kutsuyordu. Ben bu aşkı gizleyerek ölecek, Peygamberimizin müjdelediği şehitlik mertebesine ulaşacaktım.

Onu takip etmek benim için bu aşka yapılacak en büyük ihanet olurdu ve beni kendi gözümde küçük düşürürdü. Bu yüzden bu tip davranışlardan kaçınıyordum. Hatta onu gördüğüm yerde biraz sohbet etsem de fazla uzatmadan ayrılıyor, arkamı ona dönerek ve geriye hiç bakmadan ama onu gönlüme alıp götürerek gidiyordum.
Onunla aynı mekanda olmayı ne kadar isterdim ama imkansızdı. Onu ne kadar bulunduğum yere davet etsem de ben onun bulunduğunu bildiğim mekanlara gidemiyor, bundan ar ediyordum. Aramızdaki yaş ve statü farkını düşünerek, ona ve kendime zarar vermemek, dahası da bu aşka bir halel getirmemek için bunu yapamıyordum.