Küçük bir çocuğu omuzuna alsan ve onu serbest bıraksan "Seni nereye istersen oraya götüreceğim" desen, çocuk da dağa gitmek istese, sen de götürsen, çocuk orada üşüse ya da düşse, sana da "Beni buraya sen getirdin. Bütün suç senin" dese, o çocuk bir azarı hak etmez mi?

İşte insana verilen cüz’i irade bizim omuzuna bindiğimiz bineğimiz hükmündedir. Biz nereyi istesek bizi oraya götürür.

İnsan kader kaleminin ucu gibidir. Tercihlerimiz o kaleminin ucuna yön verir. Bu da bize sorumluluk yükler. Dolayısıyla tercihlerimizin sonucu da bizi bağlar.

Sonuçta başkalarını suçlamak hakkı da olmaz. İnsan aklını kullanarak önüne gelen fırsatlardan en iyisini tercih eder. Altyapısı oluşturulmamış ve hazırlıksız yakalanılan fırsatların göz göre göre kaçıp gitmesinin sorumluluğu da elbette bize ait olur.

Kader-i İlahi fırsatçılık yapıp başka hak sahiplerinin haklarını gaspedenlerin de cezasını mutlaka verir.