BEN DE BİR İNSANIM

BEN DE BİR İNSANIM
Ben bir insanım. Allah’ın yarattığı varlıkların en üstünüyüm. Çünkü ben demiyorum yaratan öyle söylüyor. Her varlık gibi doğdum. Çocukluk süreleri yaşadım. Büyüdüm boy attım akıl baliğ çağını yaşadım. Delikanlılığa herkes gibi evirildim. Nasip oldu bende evlendim bir aile düzeni kurdum. Çocuklarım oldu onların babaları, arkadaşları dostları oldum. Bütün bunlar olurken okudum anlamaya öğrenmeye çalıştım. Çünkü inançların ilk emir edileni idi okumak.

Çalıştım hayata tutunmaya çalıştım. Nasıl insan olunurun gayretini yaşamıma uygulamaya gayret ettim. Sorguladım araştırdım yazmaya çizmeye çalıştım. Düşüncelerimi yazıya kâğıda döktüm. Yeri geldi şiir oldum dizelerde sıralandım. Karanlığa açılan yolları aydınlatmak için uğraş verdim.

Hurafelere hikâyelere karşı inandığım gerçekleri yazıp çizmeye çalıştım. Kitap oldum indirilen dine sarıldım. Uydurulan dine giden karanlığa bent kurup yolu kapatmaya gayretinde bulundum. Elimden geldiğince gücüm yettiğince çalıştım çabaladım. Aşırıya kaçan kazanma, maddiyat ve yığma hırsına kapılmadım. Hep doğru yaşam sürdürmede kalmaya gayret gösterdim. Asla ahlaki değerlerin dışına çıkmamaya çalıştım. Ben bir insanım bunu hiç unutmadım.

Kendimi kibir ve gururun esiri yapmadım. Elimden geldiğince bu alışkanlıklardan uzak kalmaya gayret gösterdim. Meslek hayatımda başkalarının kuyusunu kazmaya çalışmadım. Şer ve kötülüklerden uzak durdum. Makam ve mevki için kimseyi gammazlayıp ispiyonculuğu sanat edinmedim. Şahsi çıkarlarım uğruna sinsi dolaplar çevirmedim.

Yaşam boyunca büyüklerden hep nasihatler dinledik. İnsan olarak benim de anam babam bu hayattan göçüp gitmiş atalarım vardı. İnsan olarak bu dünyanın rüzgârına kapıldığımızda oldu. Mey masalarında bade bardaklarında hiç aradıklarımı bulamadım. Bu gidişin de bir hiç ve boş zevkler olduğunu anladım.

Hayat ve yaşam yorar insanı. Şarkılar zevk vermez olur. Türküler duygusuzlaşır bazen. Hasrettekiler hüzün verirken yad ellerdekileri beklemek, özlem duymak, hasretlerini çekmek yorar insanı. Keşkeler, hüzünler, acılar ve sevinçler de yorar insan olanı.

Sonuç olarak ben hep kitapları sevdim. Öfkemin ilacı oldular. İnsanın en güzel dostlarının arkadaşlarının kitapları ve ailesi olduğunu anladım. Bunu hep gündemimde tuttum.

Belki de mükemmel birisi olamadım ama doğrularımla ve hatalarımla bende bir insan olduğumu neticede anladım ki evet ben de bir insanım.
Durmuş Karabağlı