Gitmem gerekiyor. Aceleyle üstünü örttüm. Ayakları buz gibi olmuştu. Aylar sonra ilk kez gülümsüyordu. Yüzünde, birkaç dakika müddetinde donup kaldı, gözlerinden uzaklaşırken yüz kaslarının gerginliğini benimsedi. Ona doğru yaklaştım, yan yana gelen uzaklığımızın fotoğrafını çektim. Üzgün ve kararsız görünen yüz kaslarım aptallığı onayladı.

Öfke içinden taştıkça, yayıldıkça, çarptığına zulmediyor, sonra kuş sürüleri gibi havalanıp şehire dağılıyor.

"icap etti de söyledim," diyor.

Pantolonunda hafif bir çiş kokusu var. Yaşlılığına yoranlar önemsemiyor ama gençler o kadar anlayışlı değiller. Gri pantolonu yıllarca yıkayan kadın gideli çok oldu. Önceki hafta, yıllarca elden gözden saklanan el işi porselen tabaklardan ikisi titrek ellerinden kayıp yere düştü. Biri oracıkta parçalandı. Diğerinin gövdesinin bir kısmı halıya denk gelince ortasında bir çatlak oluştu.

Acaba kırılmasını mı isterdi? Dolabı her açtığında eline geliyor, onun altına bunun üstüne derken tabağı bu sabah mahsus yere düşürdü. O sıra kadının gözleri gözlerinin önüne geldi, zaman yavaşlar gibi oldu , tabak yine kırılmadı. Çatlak bir aralıktan bakan kısılmış bir göze benzedi.

Dedikodu kapı altlarından giriyor. Apartman sakinleri sevmiyorlar onu, konuşuyorlar, konuşmadıklarında düşünüyorlar, konuşurken düşündükleri olmuyor. Kalıntı şeyler var. O şeyler holde birikiyor, televizyondan yansıyan ışıklar duvarlara ufak ufak dokunuyor, mavi daha çok yeşil bazen parlak gri renkler oynaşıyor. Şeyler ve fısıltılar renklerle birleşiyor, sevişiyor en son neşeleniyor.

"Bunak herif, icap etmiş de söylemiş, "

Birleşmeden doğan şeylerden biri olmalı. Henüz Küçük olduğundan sıçramasıyla, duyulmazlığa dağılıyor. Adam uyurken koltuktaki pantolonun değdiği yerler kamaşıyor, koku sadık, mide bunaltısı uykuda bölünmüş bir suyu andırıyor öyle tedavisiz ve şekilsiz.