Oturduğum mahalle İsveç’in gettosudur ama yinede Türkiye’deki en lüks bölgelerde bile yoktur spor sahaları, ormanlar, yeşil sahalar.
Mahallemde yüzde 80 e yakın işsizlik vardır fakat nüfus artışı yüzde 200 lere ulaşmıştır.
Çoğunluk gece vardiyasında aktif olduğu için gündüzleri geç vakitlere kadar uyuyup kendilerine gelirler.
İş bulma kurumundan şefler gelip bunlara yalvarır hazır iş teklif ederler fakat şefleri azarlayıp kapıdan kovarlar.
Derler sen bizimle dalgamı geçiyorsun, yani şef veya kurum tarafından işsiz muamelesi yapılması gururlarına dokunup kendilerini aşağılanmış hissederler.
Oysaki diyorlar biz çalışkan insanlarız gece vardiyalarına denk geldiği için kimse bunu fark edemiyor.
Bu haysiyetli ve gururlu herifler evdeki birey sayısına göre sosyal yardımı alırlar,eğer üye sayısı beş veya altı ise çalışmana gerek yok her ay düzenli şekilde ödemesi yapılır.
Burada gidip çalışmış olsan kazandığın maaş devlet yardımının üzerine çıkamıyorsa geri kalanını sosyal kurum tamamlıyor.
O zaman diyorlar ki hiç işe gitmem hepsini ödetirim.
Bunun yerine geceleri işime devam eder normal hayatımı yaşarım.
Lafı nereye getireceğim, hani şu çok çocuk isteyen bıçkın delikanlı varya işte ona duyurmaya çalışıyorum.
Al bu herifleri bir başlasınlar gece vardiyasına en kısa zamanda ülke nüfusunu dörde katlamazlarsa gel yanıma.
Bu oturmuş millete akıl verip yok şu kadar olmadı şu kadar çocuk isterim diye havaya konuşuyor.
O kadar çocuk yapmanın gereği vardır onları yerine getirmeden nüfusu nasıl artıracaksın?
NOT:Bu yazıyı nüfusu çoğaltmak isteyenlerin meydanları titrettikleri bir dönemde yazmıştım.