VEFA



Diyanet İşleri Başkanlığı, bu sene Mevlid-i Nebi Haftası’nın konusunu “Peygamberimiz ve Vefa Toplumu” olarak belirlemiş; bu nedenle camilerimizde de bu hafta vefa konusu işlendi. Benim gittiğim camide de hoca efendi “İyiliklerin en güzeli, evlatların baba dostlarını ziyaret etmesidir” hadisinden yola çıkarak; “ana baba dostları, ebeveynlerimizden geriye kalan en değerli hatıralardandır” dedi. Ana baba dostlarına değer vermek, saygı göstermek, bizzat anaya babaya değer vermek anlamına geldiğini belirtti. Bu sırada şahit olduğum ya da sözüne güvendiğim dostlarımdan dinlemiş olduğum “VEFASIZLIK”lar gözümün önüne geldi…

“Geçen hafta eski komşumuzun hasta olduğunu duyunca ziyaretine gittim. Komşum kısmi felç geçirmiş, konuşma ve yürüme zorluğu çekmekte. Beni görünce gözleri doldu, sevincini sesli olarak ifade edemesede hareketleriyle belli ediyordu. Ben hastanın yanında otururken eşi mutfakta bişeyler hazırlamaya çalışıyordu. Bu esnada kapının zili çaldı, gelenler arkadaşımın oğlu ve geliniydi. Bir iki dakika sonra bulunduğumuz odanın kapısı çaldı. İçeriye giren oğlu, beni görmezden gelerek babasının baş ucuna kadar ilerleyip “nasılsın baba dedi”. Babası da iyiyim der gibi kafasını sallarken, bir taraftanda beni işaret ediyor, ziyaretimden memnun olduğunu ifade etmeye çalışıyordu. Ancak oğlu benden tarafa bakmadan dışarı çıktı. Bir iki dakika sonra gelini geldi, o da baba nasılsın derken bir taraftandan da yatağını düzeltir gibi yaptıktan sonra yine beni görmezden gelerek odadan çıkıp gitti. Her ikiside ne hoş geldin dediler, ne de hal hatır sordular. Bu tavırlarına çok bozuldum. Oysa her ikisininde çocuklukluklarını bilirim. Elimizde büyüdüler desem, yalan söylememiş olurum. Tanımasam bile; örfümüze adetimize göre ve babalarına gösterdiğim vefaya hürmeten hal hatır sormalıydılar. Her ikiside iyi diplomaya, yüksek gelir getiren işe sahip olmuşlar ancak vefa, dostluk gibi manevi değerlere sahip olamamışlar.

İnsanı insan yapan ne para pul ne de taşıdığı ünvandır; insanı insan yapan şey maddi ve manevi değerlerle donanmış düşünce biçimi ve yaşam tarzıdır. Bu hayat tarzının önemli özelliklerden biriside vefa duygusudur. Vefa kimine göre en büyük erdem, kimine göre gönül borcudur. Vefa bağdır bizi köklerimize, geçmişimize ve birbirimize bağlar. Yokluğu ise sevgisizlik ve merhametsizlikle sonuçlanır. “Vefa” şimdilerde İstanbul’da bir semt adı sadece denilerek dert yanılan şiirlerdeki ızdırabın bile bir anlam ifade etmediği kadar vefanın unutulduğu; “vefa”sız zamanları hiç yaşamamak temennisiyle…





Fevzi GÜLTUNA