Yeterrr!... Yeterrr!...

Ortalığı ayağa kaldırıyordu, bu bağıran ses...


Bıkmıştı artık hayattan; yanında kalmamıştı hiç kimse, sevdiği insanlardan...

Annesi, babası öleli çok uzun zaman olmuştu. Yaşı kırkı geçmişti... Hiç evlenmemiş ve evlenmeyi de düşünmemişti. Ailenin tek çocuğuydu. Haliyle bir kardeşi de yoktu...


Düşünürdü hep; kardeşleri olmayınca teyze, hala olmak gibi bir hakkı da yoktu.
Kendi çocukları olmadığı için babaanne anneanne vasıfları da yitmişti.
Bu nasıl bir yalnızlık bu nasıl kahredici bir yaşamdı. En son bir arkadaş edinmişti kendine.. O da kendisi gibi yalnızdı. Hem ev işlerinde yardımcı oluyor hem de anlamsız hayatına renk katıyordu. Şimdi yoktu... Gitmişti...


Nasıl giderdi haber vermeden, bir kardeş bir abla gibi paylaşırken herşeyi nasıl olur da terkedilirdi yalnızlığına yeniden. İçi bir esiyor bir esiyordu ki
çılgına dönmüş haliyle deliler gibi bağırıp duruyordu evin içerisinde...


Yeterrr!...Yeter!...


Duvarları sağlam hücresinde; kül suyu damlıyordu gözlerinden, hıçkırıkla birlikte dağılıyordu yanık yürek tozları...

"En çok bana benziyorsun" dedi gözlerine ilişen isli tüle; bir güneş ardı, gölge karası... Ana yadigarı; ateşi içti kulakları, dinleyecek tek bir söz kalmadı.

Elini açıp kendinden bıkmışcasına dualar etti...

Hadi bulutlar yağdır göğüm; ya da rüzgarım daha da kavur, kavur ki gelsin ölüm. Nasılsa er ya da geç bulacaktı beni, bu yalnızlığa teslim makalesi.

Uğrarım yine ben meçhulde bıraktığım avazımın yanına. Sahiplenir çünkü yüreğim tüm yaşanmışlıklarımı, bu kadar yalnız kalmaktansa.
İşte bu yüzdendir kayıp acılarımın peşine düşmüşlüğüm. Bu yüzdendir kırık çerçeveleri tamir etmemişliğim geçmişe sığınmak istedikten sonra.

Elini hızla indirip konsolun üzerinde duran fotoğrafı fırlatıp yere attı. Eğildi, kırık cam parçalarını toplarken parmaklarından sızan kana baktı. Susmak nedir bilmeyen ağlamaları arasında sırtına dokunan bir elle yüzünü arkasına döndü.



Gelen Yeterdi...


-Buyrun hanımım:)


EbRuAsya//