Bu kapıya her gelişimde; içimdeki umut ve korku birbiriyle kavga ederdi. Önceleri kazanan her defasında korku olurdu. Sonra bir kenara çekilir kıs kıs gülerdi suratıma. Ben de hep daha çok inatlaşırdım ve o korkuyu görmezden gelirdim. Biliyodum ben böyle yapınca o daha çok sinirlenirdi bana. Bir sonraki gelişimde acısını çıkarırdı emindim... Ama sonra...
Sonra zor da olsa hayatımda yeni bir sayfa açmaya karar verdiğimde "O" çıkıp geldi. Kalbime dokundu usulca. Acılarımdan öptü gözlerimin içine bakarken...Ve artık bu kapıya vardığımda, nedendir bilmem zamanında kazanmaktan yorulmayan korkumun; ödlek ve çokça aciz bir canlıya dönüştüğünü gördüm. Öyle sokakta mendil satan kimsesiz çocuklar gibi çaresizce titrediğini gördüm. Rollerin değiştiğinin farkındaydı. Kazanan her defasında içimdeki umut oluyordu artık.
Şimdi geç de olsa; -zararın neresinden dönersen kârdır düşüncesiyle- kuytu köşede değil, en güzel köşelere geçip kahkaha atıyor umudum. Önüne çıkan herkese ’gördün mü bak ben kazandım yine’ dercesine haykırıyor.
Evet...
Bugün günlerden yine umut!
Ve yine ben kazandım.
Bana her gelişimde zafer kazandıran
Ve bana ’O’nu getiren Rabbe şükürler olsun...