Kimsenin kimseye tahammülü yok artık. Sabah evimizden çıkarken bir asabiyetle çıkıyoruz sokağa ve karşımıza çıkan herkes, her durum bizim asabiyetimizi biraz daha artırıyor.
İşyerimizde, sokakta, alış veriş için girdiğimiz markette asabiyetimiz katlanıyor da katlanıyor. Burnundan ateş saçan boğalara benzemeye başlıyoruz akşama kadar.
En çok da farklı fikirlere olan tahammülsüzlüğümüz çok can sıkıcı. Bilgisayarın başına geçip de bir konu hakkında bir şeyler yazayım diyorum, kendi sansürüm yetmiyormuş gibi bu fikrime tahammül edemeyenler aklıma geliyor. Sonra bir de onlar için yazımı sansürlüyorum.
Sonra diyorum ki, ben senden farklı düşünmem seni neden bu kadar rahatsız ediyor? Şu koca Türkiye’de yaşayan seksen küsur milyon insandan sadece biriyim ben ve benim ortaya attığım bir fikri olsa olsa yüz- iki yüz kişi okuyor. Peki sonra, sonra bunlardan belki ellisi bana hak veriyor. Peki senin tepkin neye? Bu elli kişi beni haklı görse ne olur. Benim fikrimle Türkiye mi değişecek, dünya mı yeniden kuruyacak?
De ki, ben saçmalıyorum. Olsun bir de saçmalayan bulunsun aramızda.
Yapılacak en güzel iş, yazının altına o kişinin saçmaladığını bir güzel ifade etmek, bu kadar. Sizin fikrinizi okuyan bir elli kişi de size hak verir belki.
Sonra tüm dünyayı sizin gibi düşündürmek de mümkün değil biliyorsunuz değil mi? Hatta dünyanın sizin gibi düşünmesi de pek o kadar hoş, doğru, isabetli bir durum da değil.
Fikir beyan etmek, belki saçmalamak da bir hak aslında. Bırakın rahat rahat saçmalayayım. Ben saçmalayayım ki senin fikrin değer kazansın. Ne dersin?