bir sergide... ressamın eserini seyreden resim sanatıyla alakalı olduğu sarih (açık) bir adam:
- olacak olacak devam... gelişme var!
ressam pişkinlikle cevapladı:
- evet öğretmenim... n’apalım; gelişmeğe çalışacağız.
ciddiler miydi?
usulen miydi cümleler?
iyice bu olguyu incelemeği sürdürdüm.
bu hal ve gidişin, bir retorik fenomeni olduğu varlığını keşfettik.
bu bir: vakıaymış, fenomenmiş.
o ise kullandığımız resim retoriğinin hakiki olmadığıymış.
resim retoriği false ve güdükmüş; anlaşılacağı!
ressamın yirmibeş tane eserini yeniden seyrettim.
ressamın eseri gelişmiş ve reside olmuştu.
vardığı kürsi: sembolizm ile ekspresyonizm ve sürrealizm terkibi bir anlatımdı.
ressamın resimleri neyi gelişecekti? ancak bu safhadan sonra erişeceği derinlikler olabilirdi: dünya resminde rekabet falan gibi.
hocası olduğunu tahmin ettiğim şahıs, resmen ressama acemi- öğrenci muamelesi yapmıştı. öğrenci retoriğiyle muamele etmişti yani.
bunu hissi mi yapmıştı?
hayır!
bunun hep böyle olduğunu saptadım.
kültürel seviye mucibince... amatör ve okul öğrenci retoriğini kullanıldığını öğrendik.
resim retoriği yok muydu?
varsa yanlış ve seviyesiz miydi?
bir ressam dilini ve anlatısını bulduğu halde... bu retoriği kullanarak: bildiğini de unutmaz mı?
sahip olduğu seviyeye uygun olmayan retorik, uluslararası ressamlarla yarışmakta ressamımıza yarar getirir mi?
her seviyeden öğrenciler ülkemizde: resim sanatı retoriğini asla bilmez ve kullanamazlar.
orta öğretim ve ihtisas liseleri öğrencileri katiyen resim retoriğinden bihaberdirler. olmaması lazımdır.
ressamlar ve resim camiası kaliteli bir resim sanatı retoriğini bilmemekle beraber hissi ve ya değil; yetkinlikle kullanamamaktadırlar.




yalçıner yılmaz
lapseki
17-07-2020
aydoğan sitesi
lapseki