rahmetli teyzemin:
" adamın hacatı var mıdır?" sözüdür öykümüz.
hacat neydi?
hacatın ne’m olduğunu sözlüğe müracaat’le öğrenmem hayli vakte ihtiyaç duydu.
beğenmemin kavramamız lazimeliğini icra edemiyorduk.
cahilliğin kuyusu ve oradan kurtuluş...
eskilerin, öğretmenlerin, askerde komutanların, ahil adamların...
söylerdiler:
"okuyun! aydınlanın. cahil olmayın!"
ışığın gözünüzü kamaştırmasına rağmen onu görememektir: cahillik!
hacatsızlık...
bizim çalışmak icra-i sanatında "ekipman" kavramı göz ardıdır.
ekipman...
oysa "maslahat kavramı haizdir bizde.
"ilim, amel ve ihlas bir bütündür."
modern amerika "teori, pratik ve duygu" ile kadimden sözü yenilemiştir.
"amel" sözümüz var, lakin " ekipman" kavramı bizde yerleşmemiştir.
öğretmen üzerinde kalem taşımaz.
müzisyenin çalgısı yoktur.
sıvacı malayı unutmuş... inşaate varmıştır.
berber makasını ödünç vermiştir... iadesi olmuyor.
öğrenci çantasız okula gitmiştir. çantasıyla varsa da defteri eksiktir.
batı uygarlığı sıkı sıkıya hacat ilkesine sargın bir toplumdur.
bu meziyet değildir.
lazimeyi fark etmektir.
bizim kadim- antik zihniyetimiz boyut olarak üç boyutludur.
batınınsa iki boyutludur.
talihsizliğimiz nerededir öyleyse?
hacatsız bireylerimiz eylem- action sahasında gözlemek; herkes seyredebilir bunu.
işe girişirken, hangisi olursa olsun iş... hepimiz ekipmansız başlıyoruz işe.
maslahate hepimiz techizatsız yahut eksik sayıyla girişiyoruzdur.
tersine batı uygarlığı kişiden, ustadan, özneden evvel nesneyi,
ekipmanı tastamam deruhte eder ve binaenaleyh işlenir.



yalçıner yılmaz
960toki
çanakkale
24-04-2020