Bir gün daha geçti sensiz. Yarım yamalak düşlerin üzerini örttüm.Gözyaşlarım dalgalarla sörf yapmıyor artık.Hislerim bile hissizleşti. En derin hücrelerim bile adını zikrederken.Tanrı’da böyle olmasını istedi. Ondan çok anar olmuştum adını…

İyi ki bitti, iyi ki yitti… En güzel duygular, yada benim sende gördüğüm kendim. Anladım çok sonra kötü bir kalpte can çekişen duygulara yer olmadığını.
Senle hiç hayal kurmadım mesela, kurmaya kalkıştığım her an, imiklerini sıktın aşkın,sevdanın…Taaa ‘ dedim..Biraz sövecektim, neyse Tanrım beni sevsin…

Ama ben yine yastaydım,sevsem de affedemezdim..Çok kırıldım, çok yandım.Cehennemi bu dünyada tattım.Ona dönmek acılara dönmekti, ona dönmek tükenmekti ve ona dönmek kalbimdeki hisleri tamamen kaybetmekti…

Ve ben, ’bende’ yaşamak istiyordum. Ve ben ONU YİNE ONUNLA ALDATTIM…Tenim küstü,ruhum küstü,ben bu aşkı layık olmayacak bir adamla neden böyle delice bir AŞK yaşadım. Sonunda, bir deli yaralı bir serseri olmak için mi?

Yaşarken ölmek için mi?

Ama hayat devam ediyordu.Yaşamak için bir çok nedenim varken, bu yas burada son bulmalıydı ve bitti..

Bu sabah en doğal halimle kalktım ve işime gittim.
Kimseye kendimi beğendirme çabam yoktu, rahattım ve mutlu. Onu hatırlatacak her şeyi silmiştim ve yeni bir kedi buldum sokaktan. Masumdu,aşktı.Ve bana muhtaçtı.Okşadım pamuk tüylerini, o da patileriyle okşadı benim tenimi…
Şükürler ettim Tanrı’ma…
Herşey unutuluyor unutma! Ve anılacak bir mutluluk, anıda yoksa...