Sevgili sevgili,

ummana sarılan bir damla düşün mealiydi gözlerin. Sahra denizinde vahayı görebilen aşka müptela Mecnun´un ahvalini kim anlayabilir.

Zerresini s`arar baktığı her yerde Leyla`nın, kıskanır mı hayalini insan kendi zifirinde.



Güne benziyor yüzün işte ben seni böyle vazgeçilmez gördüm. Ne eksik ne de fazla ben seni sonsuz bir aşkla kalbimden süzer gibi acıya acıya demledim...

Bir gülüşün vardı, gizli ve içli! Aldım gülüşüyüşünü üç kere öptüm başıma koydum, oradan da alıp ağrıma bastım. Bağrıma saplanır gibi tesirli, olunmaz bir yarayı sevmek cesurca, içimde tutulduğum kıyametinde titreyerek, tufanına tutkun.

Delilerin inandığı rüyası olur, akla zarar değil miyiz işte, gel... İp atlayalım vazgeçip büyük oyunlarından. Huysuz, arsız biraz da gamsız... Saçını çekmeden ölmek ah...

Dudaklarının kıyısında sıkışıp kalmış çocukluğunla misket oynamalı, arnavut kaldırımlarında diz çökerek o şehrin. Yakan top atmalıyız birbirimize sekerek, vazgeçip büyümekten. Hep bir canımız olmalı çıkmamalıyız biz bizden...

Düşüp de dizlerimizi kanatana kadar oynamalıyız, gece göçene kadar üzerimizden...


Bahanelere sığınmadan, bağıra çağıra, sokak sokak, anılar biriktirerek sevmek. Kimbilir kaç nefesimiz kaldı aşkla yaşamaya, satır atlamadan sarılmalıyım sana.


Umuruma almadan dünyayı sadece sen ve çözülen buzlara çarpıyorum. Korkma, kendimdeyim sevgilim... En çok da iksirinde....



Gözlerime deniz suyu kaçtı, biraz da kum, üfle de geçsin yasım!


Topraktan bir evin damında yıldızları serip üzerimize uyuyacaktık daha, gel...




sude nur haylazca