Yazıyı koyarken, "Sayın Engındeniz yine 'Kısa olmuş' diyecek ama bu sefer hemfikir olacağız" diye içimden geçirmiştim. Kısa çünkü bu bir hikayenin başı, kısa çünkü hikayenin geri kalan bedeni ölü doğdu.

Bazı arkadaşlar vardır, yıllar sonra karşılaştığın yerden devam edersin. Ama yazmak benim için böyle bir arkadaş değil. Soğumuş oluyorum. En basit eylemi anlatmak zorlaşıyor. Alıştırma yapmam lazım, ki ben uzun süredir yapmadım. Ayrıca düşüncemi de yazmak üzerine yoğunlaştırmam lazım. Yürürken (Bu cümleye Sokakta yürüken diye başladım ama artık sokakta yürümediğimi farkettim) zihnimin öyküye açık olması lazım. Benim değil. Şu aralar iki işte birden çalışıyorum, sabah sekizde çıkıp, gece eve onu kırk geçe giriyorum. O zaman da zihin bırakın yazmayı, okumayı bile istemiyor. Bir an önce ateşin karşısına geçip dinlenmek istiyorum ama teş de bir saatliğine yakılmıyor.

Orman, içinde gece yürüyorsanız ürkütücü olabilir, o da zifiri karanlıkta nereye bastığınızı görmediğinizden. Onun dışında ilham verici (Orası kesin) Ama ilhamı alacak ve bir yere akttaracak pek zamanım olmuyor.

Kızım büyüyor, hatta bu öykünün yazamadığım gövdesindeki ana karakterlerden biri olacaktı ama benim soluğum yetmedi. Dikkatinize çok teşekkür ederim. Saygılarımla.

Ben de yazmayı ve sizlerle sohbet etmeyi özlemişim. Karın geçmişe götürmesi sanırım onun tadını en çok çocukken çıkarmamızla ilgili. Öte yandna ben hep geleceğimde de karın olduğunu düşünürüm. Saygılarımla.

Öyle şey olur mu? Ne kadar uzun yazarsanız o kadar iyi. Ne kadar eleştirirseniz daha da iyi. Lütfen yazmaktan çekinmeyin.

Sizi rahatsız etmiş olabileceğimi düşündüm...özür dilerim...oysa öyle değilmiş...bazen uzun uzun yorum yapınca insanları rahatsız ediyor kanısına kapılıyorum...

Yanıt vermekte gecikince yorumunuzu da kaçırmış oldum. Buna gerçekten üzüldüm. Keşke kalsaydı. Saygılarımla.

Ters köşenin bir versiyonu da onu yapmamaktır denebilir ama durum bu deiğil. Buradaki ters köşe bir anlamda yazana yapıldı. Giriş olarak yazdığım bölüm öykünün geri kalanını reddetti ve bir anda bağımsızlığını ilan etti. Bakakaldım. Yapacak bir şey yoktu: Siteye yükleyip dükkandaki işime geri döndüm. Saygılarımla.

Soğuk ortamları ve kişisel olarak seviyorum. Bunu yazdığımda okunabilir bir şeyler çıkıyorsa ne mutlu bana. Saygılarımla.

"Ofise sürükleniş" sözünüz bana unuttuğum bir özelliğimi hatırlattı. Bir gönüllülük var anlatanın ofise gidişinde. Ben onu hep karlı havada yola çıkma isteği olarak görmüştüm ama sizin yorumunuzdan sonra boş olduğunu tahmin ettiği ofise gelme isteği olabileceğini düşünmeye başladım. İlk gençliğimde de okulun son haftası hiç aksatmadan okula gelirdim. Okul korkutucu, istemediğiniz bir yer olmaktan çıkardı; buradaki ofis gibi. İşin ve stresin olmadığı bir mekan niye korkutucu olsun? Teşekkür ederim.

Eyvallah hocam

Tabii ki yetmemeli, asıl olan çarpık, plansız şehirleşme olmamalı noktasında, durumsallığı değerlendirdim bir an için

Güneşle ayın uyandırdığı algı farkı misali

Güneş olumsuzlukları tüm çıplaklığıyla gösterir, ay hayali besler oysa

Tercihin durumsal olduğu düşüncesindeyim

Ama haklısınız, üstte yer verdiğim söyleyiş sizin tanımınızı hak etmekte

Saygılarımla...

Sizin yaklaşımınızla kar (Doğadaki görevleri bir yana) insan dünyasında bir avunma mekanizması olarak çalışıyor. Olumsuzlukları gözlerden uzaklaştırıyor, çamuru, betonu ve paslanmış metalleri örtüyor. Ama için için biliyorsunuz ki bu uzun süre devam etmeyecek. Olsun. O süre boyunca olumsuzlukları görmeyeceğiz ve unutacağız. Bu da bize yetmeli. Saygılarımla.

Tarzlarımız farklı. Bu yüzden hoşunuza gitmesi beni daha bir memnun etti. Çok teşekkür ederim. Saygılarımla.

Her ne kadar 2020 ye kadar olasılığın arttığını söyleseler de pek sanmıyorum diyorum. Ama konuyla ilgili bilgi düzeyim ayak bileği seviyesinin altında. Umarım diyelim. Saygılarımla.

Doğru söylüyorsunuz: Arada saçmalamak gerekir. Ben biraz bunu sık yapıyorum gerçi (Bir ay önce, kar fırtınasında yolda kalmak üzere Kanada'ya gitmek gitmem gibi) Yazmam için cesaret vermenize teşekkür ederim. Saygılarımla.

Yine de benim favori mevsimim yaz başı. Yeşil bir akvaryum içinde buluyorsunuz kendinizi. Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim.

İşte bu! Böylesi masalımsı ve şiirsel binada tüm ailenizle çok uzun yıllar huzur ve mutluluk içinde yaşamanızı dilerim.
Karlı ve yağmurlu havalar ruhuma bambaşka güzellikler yaşatır.

Şimdi daha çok sevdim yazıyı.

Esenlikler.

Farklı ve işteki en güzel günümdü. Biraz daha kalıp kara saplanmayı denemek vardı ama gözüm kesmedi. Resim iş yerime değil, evime ait (Hatta ön planda ailemi görüyorsunuz) Okuduğunuzresimdeki bahçede geçecek biröykünün girişiydiç Sonrasında giriş ve geri kalanlar bölümler birbirleriyle konuşmayınca sadece girişi bıraktım. Epey paslanmışım; onu farketttim. Beğendiğiniz için çok teşekkür ederim. Saygılarımla.

Tamamen katılıyorum. Yazmadıkça hem konu bulmak, hem de dili korumak (Geliştirmeyi geçtim) çok zorlaşıyor. Okumak bir dereceye kadar sizi besliyor: uzun vadede tenis maçı seyrederek tenis oyununuzu geliştirmeye benziyor (Yok öyle bir şey)

çok ara vermeyin, kendi adıma diyorum yazmayınca bütün kelimeler uçuyor bende.

O tarz bir açık uç olmasa çekilmezdi gibi geliyor.

güzel olmuş ucu açık kaldım, aynı iş yerinde herkese giden mesaj tek bir kişiye neden gitmez. düşünelim.

Ara uzun olunca yazmak da kolay olmuyor (En azından benim için). Hatta ne kadar zor olduğunu şöyle açıklayayım: Bu tasarladığım öykünün girişiydi. Ama geri kalan bölümün bu girişten ton farkı o kadar fazlaydı ki, sonrasında yazdıklarımı atıp bununla yetinmek zorunda kaldım. Saygılarımla.