Garip ve tuhaf bir kişiliği sahip olduğum söylenir. Beni kendine yakın görüp derdine ortak eden çok sevdiğim bir dostum "sen, kimi teselli etsen, sonunda hep, öpüyorum gözlerinden diyorsun, neden" diye sordu. Bu soru kafama takıldı.

Geleneklerimizde büyüklerin ellerinden öpülür. Çocuklarımıza el öpmeyi aşılarız. Büyüklere saygıyı eyleme dönüştürme tarzıdır örf ve adetlerimizde el öpmek. Bu eyleme, sadece Bayram’larda değil hayatımızın hemen hemen her anında rastlarız. Her ne kadar eskiden mektuplarımıza büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim diye son vermiş olsak bile, başkasının gözünden öpen birine kaç defa şahit olduk. Belki bir kere, belki de hiç kere.

Öpüyorum gözlerinden.... Çok anlamlı bir cümle bence.

Gözümüzü dünyaya açarız, keşke dünya gözüyle bir daha görsem diye feryat ederiz, göz gördü gönül sevdi deriz, gözler yalan söylemez, gözler kalbin aynasıdır. Gözlerimizi duygularımıza tercüman ederiz hep.

Gözlerdeki bir bakışa vuruluruz, sevgilinin gözlerine bakmaya doymayız bazen. Gözlerdeki utangaç bir bakış umut olur sevdamıza bazen de. Sevinçten gözlerimizin içi güler.

Acılarımızı söze dökmediğimiz Zaman’larda gözümüzden yansıtırız. Istırabımız, yorgunluğumuz, özlemlerimiz, hasretimiz hep bir çift gözün bakışında saklı olur.

Gözlerimizden akan gözyaşlarımız kah üzüntümüzü, kah sevincimizi, kah mutluluğumuzu dile getirir. Öfkemizi, kızgınlığımızı gözlerdeki bir bakışa sığdırırız yeri gelince.

Bunca duyguyu, düşünceyi ve daha nice kelimeye dökemediğim bir çok şeyi barındıran bir çift göz öpülmez mi sorarım şimdi.

Gözlerden öpmek...

Teselli etmenin, Aşkı yaşamanın, dostluğu pekiştirmenin, Şefkati göstermenin, eyleme dönüştürülmüş halidir.

Öpüyorum gözlerinden....

© BLAU, 2016