Her şey kötü giderken bir iyilik olmalıydı… Çok bekledim seni çok istedim …. Hiç kimse için izin vermeyeceğim işkence gibi tedavilerden geçip sana kavuşmak için bildiğim bütün şekillerde dua edip seni diledim…..
Ve evet mucizem gerçekleşmişti… Bana mide bulantılarıyla merhaba dedin. Sen meleğim, kızım, bir tanem sonunda ikimiz bir oluvermiştik.. Benim kalbimdeki kan seni beslerken senin sıcaklığının sevgisi beni besliyordu… Her şeyinle hissediyordum seni.. Ve kalbinin sesini duyduğum o an … Minik kızım Ezgim …. Seni duyduğum o gün diğer her şey silindi….. Meleğim minicik kalbinle yaşama şarkılar söylüyordun….
Ve 5 ay geçti.. Artık biliyordum senin kızım olduğunu.. Sana ne hayaller büyüttüm daha doğmadan…. Doğdun … büyüdün…. Okudun….. Kocaman bir genç kız oldun düşlerimde…. Seni çok seviyordum ..Yooo küsme hala çok seviyorum minik yüreklim…. Yaşadığım cehennem de açan kardelenimdin benim… Sen ve ben artık tek gerçektik…. Sen tutunamadığım mutluluğum …Sen çocukluğum …. Sen anne oluşumdun …Sen var ya sen küçücük varlığınla kocaman dünyamdın….
Sana ellerimle patikler yüreğimle sevgiler örüyordum…Sana hazırlanıyordum tüm enerjimle…. Ve evde şiddet bitmiyordu…. Korkma diyordum sana seni seviyor… O sadece beni üzmeyi de seviyor.. Korkma sen güvendesin …. Sen benim bedenimde güvende kalacaksın… Ve hiç üzülme ki o seni gördüğünde bütün öfkesi dinecek… O seninle birlikte değişecek…. O sevmeyi öğrenmemiş…Sen kızım küçücük kalbinle ona avuç avuç sevgi taşıyacaksın….Onun karanlık yüreği senin ışığınla aydınlanacak… Sen bizim huzurumuz olacaksın….
O gece ….. o katran karası lanet gece…. Ne olduğunu bile anlayamadan kendimi yerde bulduğum o an…… Hatırlıyor musun birlikte koşup banyoya kilitlemiştik kendimizi. Ve ben sana bunun saklambaç diye bir oyun olduğunu anlatmıştım…Sanki konuşuyordun benimle.: ’Bağıran kim anne.?.…Kim kırıyor eşyaları anne…. ‘Sakin olalım dedim sadece… Sen hiç üzülme… avuç içlerimi öpüyordum sen hisset diye.. Seni öptüğümü hayal et diye…. Uzun bir süre sonra sesler kesilince…. Biz hani teyzene gittik gece gece misafirliğe… Biraz korktuk ikimizde… Şimdi bir kez daha özür diliyorum senden o gece kendimi tutamayıp çok ağladım diye…
Bitkin düşmüştük ikimizde… Uyuduk… Ve sen rüyamda güzel bir kız çocuğuydun. Öyle güzeldin ki …Bana gülümsüyordun…. Sonra gelip bana sarıldın ve yanağımdan öpüp koşmaya başladın… Tedirgin olmuştum… Bende peşinden koşuyordum ..Ama sana bir türlü yetişemiyordum…. Yeşil bir vadi çıktı önümüze… Hiç unutmuyorum o rüyayı gerçekmişçesine. Canım, bitanem son kez dönüp baktın geriye ….. Gittin ve ben kan ter içinde uyandım.. Sonra baktım ki kanıyordum… Teyzene bağırıyordum çığlık çığlığa ..Ablaa ne olur yardım et.. Ezgi gidiyor….Ablaaaaaaaaaa………
Ambulans, hastane…..En son hatırladığım sadece acı…. Bedenimi hissetmiyordum… Acıyan yüreğimdi… Günler geçmiş meğer ben hala yoğun bakımdaymışım. Ve doktorum bana doğru eğilmişti…Yarı uyur yarı uyanık onu görmeye çalışıyordum… Bir karar vermemi istedi. Yaşamak mı istiyordum yoksa ölmek mi… ??? Tıbben her şeyi yapmışlardı… Kan ve ilaç veriyorlardı sürekli…Ama ben hala kanıyordum….Fiziki olarak bunun olmaması gerekiyormuş.. Bedenimde bir sorun yokmuş…Ama ben kendimden vazgeçmeyi seçmişim…. Doktorum bana lütfen bizimle kal dedi…Sonra annemin sesini hatırlıyorum…Sen doğmamış kızın için bu haldesin. Sen gidersen ben halde olacağım düşün….. Bilmedikleri şey kanayan bedenim değil ruhumdu….
Bir anne başka bir anneyi hayata döndürmüştü meleğim. Onuncu günün sonunda kanama bitmişti… Savaş bitmişti… Hayatta kaldım..Ama öldüm…
Şimdi eğer beni duyuyorsan ve hissediyorsan bil ki seni asla unutmadım… Ve seni hala çok seviyorum… O gece ve daha sonra her ağladığımda senin de ağladığını hissediyorum… Ben senden nasıl vazgeçemiyorsam ve unutamıyorsam sende bende kaldın bebeğim… Ve ben çok iyi biliyorum ki ölü bebekler de ağlarlar….