.



Hepiniz hatırlarsınız; bizler küçükken sevmek adına, büyüklerimiz elimizi avuçlarının içine alır, başlarlardı:

- Başparmak

- Badil parmak,

- Orta direk,

- Gül ağacı,

Küçük parmağımızı parmak uçlarıyla tutarak sallarlar, daha sevecen, uzata uzata “Güccük hacııı” derlerdi. Bu tekerleme hepimizin çok hoşuna giderdi. Biz küçük parmağa "çil parmak" da derdik.

Allah, tüm diğer uzuvlarımız gibi elimizi de öyle mükemmel yaratmış ki, birbirini tamamlayan kusursuz işlevli, hareketli parmaklar.. Diğerlerinin kavradığını başparmak tamamlıyor. Hiç farkında değiliz belki ama yaşamımızda o kadar önemliler ki.

Başparmak..!

Başparmak deyip geçmeyin. Bir an düşünsenize başparmağınızın olmadığını.. Ne yemek yiyebilirsiniz, ne traş olabilirsiniz, ne bir şey tutabilirsiniz. Başparmak çok önemli ama tek başına değil elbette.. Diğerleri olmazsa başparmak bir işe yaramaz. Amaa..! Nasıl ki diğerleri parmaklığını biliyorsa başparmakta başparmaklığını bilmeli.. Ağır olmalı, efendi olmalı, üçe beşe bakmamalı, diğerlerini –elbette- gözetmeli ama her şeye her şeye de müdahil olmamalı. Öyle kasım kasım kasılmamalı mesela. Sinirle, asık suratla diğerlerine habire bağırıp çağırmamalı. Hepsiyle uyum içinde olmalı.

Başparmaksa başparmak, şunu hiçbir zaman unutmamalı ki diğerleri olmadan kendisi tek başına pek bir işe yaramaz.



Nereden geldik başparmağa..!

Başparmağınızın kıymetini bilin dostlar. Benimkinde dolama çıktı da..

Öyle acıyor ki hiçbir yere dokunamıyorum..


Sevgiyle..


Suat Zobu