Yetik Ozan’ı kaç kişi hatırlar, Onu kaç kişi tanır bu gün.

Ben de tesadüfen öğrendim öyle birini. Bulabildiğim şiirlerini okudum. Arı duru, kaynak suyu tadında. Gördüm ki gerçekten büyük ozanmış. Erken vefatı edebiyatımız için büyük kayıp olmuş.

Hakkında araştırma yaptığınızda yaşamıyla ilgili çok fazla bilgiye ulaşamıyorsunuz. Hazin sonunu ise hiçbir kaynak yazmak istememiş. Burada ben de değinmek istemiyorum.

Zaman tünelinde unutulmuşlara karışmış Yetik Ozan.

Şiirlerini Yetik Ozan mahlasıyla yazan, zaman zaman Firkati mahlasını da kullanan, kısacık yaşamı olan bir büyük şair.

Asıl adı Turgut Günay. 1942 Manisa / Soma doğumlu. Ankara Üniversitesi DTCF mezunu. Kütahya Lisesi’nde öğretmenlik yapmış. Ankara Üniversitesine asistan olarak giriyor sonra. 1973 yılından sonra Hacettepe Üniversitesi Türk Dili Edebiyatı Bölümü’nde öğretim görevlisi olan bir akademisyen, bir Doktor. 1978’de vefat ediyor.

Töre, Hisar, Türk Edebiyatı dergilerinde yayınlanmış şiirleri var.

1973 yılında yayınladığı ilk ve tek şiir kitabı olan Atmaca Uçurumu diye bir kitabı var. Bir de sağlığında hazırladığı ama basılamayan Ülkü Bağı. Daha sonra 2002 yılında tüm şiirlerinin toplandığı bir kitap yayınlanıyor.

Akademik kariyerinin yanında pek çok inceleme ve makalelere de imza atmış. Çok yönlü biri. Şiir haricinde yayınlanmış eserleri de var. Yayımlanmış kitapları: “Atmaca Uçurumu Şiirler, Ankara, 1973, Halk Şiirinde Atatürk S. Sakaoğlu ile birlikte, Erzurum, 1974, Balıkçıl ile Yengeç, Kelile ve Dimne’den Seçilmiş Hikâyeler, Ankara, 1977, Rize İli Ağızları/İnceleme-Metinler-Sözlük Ankara,1978, Atmaca uçurumu - Ülkü Bağı Bütün Şiirleri, Ankara, 2002.

--- BAZI ŞİİRLERİ

Bağlama

Her sevgi bir düğüm atmış koluna
Dokundukça inler, yarası vardır.
Irak gönüllerin uçurumuna
Ezgiden bir köprü kurası vardır.

Aslı saçlarını yönüne sermiş,
Altı tel koparıp göğsüne germiş,
Kerem, yarasından bir kabuk vermiş,
Sızlaya sızlaya vurası vardır.

Aşık sofrasında bir ayak olur,
Şenlik bırakanda Sümmânî alır.
Humarı kan ile karışıp kalır
Atadan toruna süresi vardır.

Veysel ile yumup iki gözünü
Görür gerçeklerin gizli yüzünü,
Emrah ile gamda tartar özünü;
Ağır yükü, hafif darası vardır.

Ak kuşlukta abdal öğütlemesi,
Kara günde kardaş ağıtlaması,
Kızıl tanda Avşar yiğitlemesi:
Nefesi, nidası, narası vardır.

Bozok yaylasında çamlarca uzun
Bir tütün kesilir çektiği hüzün
Nice ki, orda bir sürmeli gözün
Gönlüne yansımış karası vardır.

Şeker dağı acı sözden bıkanda
Etekleri misket misket kokanda,
Ardıçtan kovalar inip çıkanda
Her kuyu başında sırası vardır.

Söğüt çarşısında günle erenler
Zile düzlerinde burçak derenler
Ankara’da dama bulgur serenler
Dostudur, hal hatır sorası vardır.

Beşparmak’ta gümüş mavzer kesilir;
Çatal yüreğine barut basılır,
Alt teli bir tetik olup kasılır;
Bengide patlamak töresi vardır.

Yol üstü inerken Kelkit’in bucağı
Bağrına saplanır bir bağ bıçağı,
Eğin dedikleri gurbet ocağı
Iraktan el sallar, göresi vardır.

Çarşambaya yağmur yağar sel alır;
Yamadan dolanır, bayır, bel alır
Çorum’da Dürdane kızdan el alır
Yan yana halaya giresi vardır.

Muş’un yokuşunu çıkmış yorulmuş,
Narman’da bir güzel görmüş vurulmuş,
Ürgüp’te önüne tuzak kurulmuş;
Göğsünde üç kurşun beresi vardır.

Engeller koymuyor; yol sarp, o yaya
Ziganalar sisli, Kop kaya kaya
Bayburt’ta üç günü dönmüş üç aya;
Kaygulanıp tütün sarası vardır.

Fırat hoyrat akmış, o hoyrat akmış,
Urfa gibi göz göz Mardin’e bakmış,
Diyarbakır sıcak, kibritsiz yakmış;
Harput’un çayında çırası vardır.

Şahin yuvasında baykuş tünerken
Antep sınırlardan gazi dönerken
Tokat bir yabancı yüze inerken
On beşliler ile kurası vardır.

Gence’de topraksız lale örneği
Tebriz’de bayraksız kale örneği,
Kerkük’te ceylansız bala örneği
Öksüz tarı, tutsak curası vardır.

Nice ki ölüm var er geç kaderde
Bir içli ağıtla susar son perde
Karacaoğlan’ın yattığı yerde
Sonsuza dek nöbet durası vardır.

Yetik Ozan
-------------