Ey gök kubbe: Kayın ağaçları kadar bilge zamanı, koynunda tutup her gece sevişirsin. Duyarım çığlıklarını dipsiz, derin.

Kan oturur gözlerime. Tasfiri mümkünsüz beldeler düşlerim. Katıksız mahkûmiyetlerim vardır, bir de dönüşsüz gitmelerim.

Akrep sokumu can yangılarım, vaatlerim, yalan yere ettiğim yeminler, dahası kursağımda kalmış bir dolu heves.

Bilmezdim masal anlatmasını hiç. Acıyı evlat edinince öğrendim. Hani beceremiyor olsam da anne şefkatiyle sarılmasını, pek güzel masal söyler oldum sanki. Eşsiz mücevherler kiralık kasalarda öylesine parıltısız ve yalnızca sahiplerinin onlara sahip oldukları için duydukları kibirle giderek mahzunlaşırlar iken, bir bardak eşli çayı özledim sahici.

Akşam olunca kepenkleri kapanıyor ya çarşıdaki dükkânların, el ayak çekiliveriyor ya sokaklardan, işte o anlarda başlıyorum anmalara.

Ölmüş şairleri, yitirilmiş fotografları, vurulmuş uçurtmaları, kese kâğıdı dahi yapılmaya layık bulunmayan mektupları anıyorum. Geçimsiz oluyorum böyle zamanlarda ben. Üç aşağı beş yukarı bir anlaşabilsek, eskici çoktan alıp götürürdü andıklarımı. Fakat kıyamıyorum hiçbirine. Kıydıkları kadar çarçabuk, yapamıyorum aynısını onlara.

Şu iskemleyi pencerenin yanına yaklaştırmayı hep unutuyor hemşire. Uzanıp tutacağım kadar yakınımda sanki güneş. Bilmiyor mu takatsizliğimi? Ancak anmağa gücümün yettiğini bir de? Bu gün tekini öte geçelerde yitirdiğim lâstik ayakkabımla, çocukluğumu anıyorum nedense. Hikâyelerimi bir de. Çelimsiz, bodur ağaçlar gibiyim bu gün. Kök salmasını beceremeyen. Dalsız ve de yapraksız...

Not: Bu yazı Cemal Süreyya anısınadır.