Kapattım gözlerimi. İrkildim. Gelmeseydi keşke.

2007 yılı Kasım ayıydı. Çocuklar ben eve geldiğimde gözlerimi kapattı. Ellerimi tuttular. Tahmin ediyordum . Ama onların hevesini kırmamak için sustum. Ne oluyor yapmayın etmeyin dedikçe kıkırdıyorlar. Birbirlerine fısıltı ile konuşuyorlardı.
Minicik elleri ile mutfağa sofra hazırlamıştı kızım. Oğlum bahçede ne kadar çiçek varsa toplamış bir vazoya yerleştirmişti. Birde pasta vardı." İyi ki annemizsin " Gözyaşlarına boğuldum. Cennet meyvelerim ah masum kuzularım diyerek öptüm kokladım tekrar öptüm.
Bardaklarına içeceklerini koydum pastayı üflerken....Kapı açıldı ..Kapattım gözlerimi. İrkildim. Gelmeseydi keşke. Mutlaka bir hır gür çıkartır diye düşündüm. Geleceği görüyorsun derlerdi. Haklılardı da...
Masanın kenarında ayakta durdu. Alkollu olduğu her halinden belliydi. Bir duble bile içse gözleri kızarır. Dili dolanır. Bakışları şehlalaşırdı.
Boşanma davası açtım!

Zaman mevhumumu kaybettim. Aklıma hiç bir şey gelmedi. Çocukların gözlerine baktım. İri iri açmışlar avaz avaz bağırıyorlardı. Hiç unutamam o anı. Kızım....Babasına aşık küçük meleğim.
Çekik gözleri irileşmiş, kızarmış babasına bunun ne demek olduğunu şimdi bizi bırakıp gidiyor musun ? Nereye...Nerede kalacaksın...Sorularıyla hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
Tek kelime bir açıklama yapmadı. Kucakladı öptü. Geldi başımı öptü. Kendinize iyi bakın diyerek gitti.
Ve biz üç kişi olarak kalakaldık..
Seneler var ki ne doğum günü kutladım. Ne güldüm o gün..

Ben her 8 kasımda bir sene daha öldüm...

Şimdilerde yüreğim bu acıyı unuttu. Belki dedim belki de bu yıl ben yeniden doğabilirim.
Bir güneş bir umut...Hz. Yusuf’un sabrı gibi derin kuyulardayken belki de ayın şavkı vurur.

Yıkılan umutların üstüne yenisini inşa etmek değil. Silip hayatındaki kötü günleri yeniden başlamak da değil.

Geçmişi olduğu gibi kabullenip, yeni güne Vira Bismillah demek...

İşte ben yüreğimdeki " Işık " ile bunu başarmaya karar verdim..

VE YİNE AYLARDAN KASIM !


NUREFŞAN
(MAZİ KALBİMDE BİR YARADIR )