Turgut Hoş ağabey’e ithafen!...

Sükun’un avazı sus ve pustu ki!..
Kahvehanede karanlığı seki yapıp kurkuna yerleşen akşamın Ardahanlıları zırıltıya hasretmiştiler.
Leylek Palas’ın işletmecisi Kulu Emi çocuklarıyla çalışıyor...
İntercontinantel elektirik ağına bağlanmayan elektirikler sarı ve ölü kısığı sanki. Adam anlamıyor: Lambanın altında mısın?
Kahvenin akşamı her münhasiriyetiyle Yenimahalleli ve Kaptanpaşalılara aideti-i vechiyle has...
Leylek Palasa veya mahalleye mi geldin? Çok anlaşılır değil.
Malı, mulu alaflayıp kağıt oynamaya sonrasında gelmiş mahallelilerin üstünden buram ot ve ahır kokusu tütüyor.
Rahatsızlığa ne ve kim düçar olacakmış ki. O koku tabiatın soluklanırken camların arkasındaki Leylek Palas’a uğrayan nefesiydi.
"Buyur edin! Eğleşsin hele doğanın orijinal çocuğu! Hatırına değmeyin; yadına bişey gelmesin?"

Sessizlik ve avazsız sükutta Leylek Palas, yeryüzünün "Görkemli kaybolmuş" kahvesiydi.
Bu saatte camların sırçasından yola seyre bakanlar farkında değildiler.
Kahvenenin sahibi Nasip Uygur ve kardeşiydi. Ahırları boşaltıpta burayı yaptırmıştı. Nasip Hocanın babası.
Her halükarda beğenilen mimarisiyle anlatmak isteğini insanın dilinde hasreden güzel binanın üç kat yüksekliği "Leylek Palas" ismine maruf edilmişti.
Dairenin bir çeyreğine alan itibariyle inşaa edilmiş. Geometrinin büyüsü de şansa nasıl denk gelmişti?
Yola nazır kısım: Çemberin kavis ayrıtıdır. Düz iki doğru Zekeriya Işığın ve Alper Hoş’un binasına nizamlı.
"İstasyon " Ambiyansı gibi akşamdan geceye yürüyen Kahvenenin sakinleri son boşluğa kulak vermiştiler.
Duymuyor! İşitmiyordular.
Leonard Cohen kılığında herifin biri oturmuş. Camlara, dışarı göz gezdiyor. Kavis tamamen cam- şişe yani sırça dedikleri kelime.
Akşamın sakinleri ne rahat. Kimsenin çıtı çıkmıyor. Kırklara karışsalar haberini alan olmaz bunların!
Kuzine ağzı karar Balyaka kömürü doldurulmuş.
Isıtıyor ve yanma sesi çıkmıyor.
Radyo " Phılıps" marka, ışığı yanıyor.
Duyulmuyor.
İki kağıt oynayan kişi fantinin kaç gittiğini hesabediyor aralarında.
Seslerini kendileri de duymuyor.
Kayıp? Mükemmel kayıp adamlar mı? Bunlar?
Leonard Cohen kılıklı adam:
" - Closing time- time for you go to back to the places you will from..."der gibi yapıyor.
".... Zaman yaklaşıyor. Geldiğin yere gideceksin ve ayrılacaksın buradan..."
Leonard Cohen burasına mı? dedi: " Mükemmel kaybolanlar,kaybedenler!"
Closing time, şarkısı çalınsa radyodan şimdik...

"Unutma beni, unutama beni..."
Gözünü kaldıran radyoya dikilip Esmeray’ın şarkısını işitmeleri lazım geldiği insiyakiyle deviniyorlar.
Esmeray’ın avazı ve camlarda terleyen buğu yolda yürüyen eve yetişmeye çalışanlara ve içeride gözlerini ruhlarının penceresi yapmış kahvenecilere lütufları çağrıştırıyor!
Kaybedenlerin: " Görkemli kaybedişleri"
Abdullah Bey’in Leylek Palası veya Park Palas.

Unutama beni? "Unutma beni" cümlesinde dilenme, ilenme cümlesi oluyor.
Leonard Cohen keşke:
Kaybetme beni, kaybedeme beni, deseydi!
Burada deseydi!
Buraya yakışıyor!da.




yalçıner yılmaz 22/11/2009, gebze