Minicik elleri oyun hamuruna bulanmış. Şekiller, semboller, sayılar. Dudaklarından dökülen her kelime yazılmış bütün şiirlerin toplamından daha tılsımlı.

Biri, gökyüzünü boyadığını söyledi. Bir diğerinin oyuncaklarla hiç arası yokmuş. Süt allerjisini anlatacağız, fakat süt aslında faydalı bir içecek diyerek başlıyoruz konuşmaya. Gülüşmeler, anlamsız bakışlar. Çocuk ne çok şey diyorum içimden. Çantasını kendisi taşımaya başlayınca mı büyürdü insan?

Basamakları ikişer üçer inenlere dikkatli olun düşebilirsiniz demek için gecikiyorum. Çünkü arkalarında gölgelerini bırakıp uzaklaşmış oluyorlar kaşla göz mesafesinde. Sıkıcı toplantılar, yenilenen eğitsel yaklaşım bildirimleri, saha araştırmaları. Kime ne bunlardan? O minik yüzlerin kalp biçimine dönüşmelerini izlemek dururken?

Bir çöplük. Kötü kokulu ve karanlık. Dokuz yaşında bir çocuk. Ölüm. Evinden gizlice çıkıp onu sevenlerin bundan sonraki günlerini siyaha boyayan bir çocuk. Bu gün ve yarın ve dahası bundan sonra hiç eksilmese bir çocuk.

Masamda bir zarf. İçinde nihayetsiz düşlerini uğurlamış çocuklardan birinin yeni hikâyesi. Yoruluyorum. Omuzlarım taşımaya yetmeyecek sanki bunca yükü. Gökyüzünü boyasın çocuklar. Uğur böceklerinin büyüsüne inansınlar istiyorum. Gözleri bahar getirsin. Umut koksunlar. Unutulmasınlar bir de.

Kopuyorum zamandan
Gövdemde kavuniçi bırakışlar var
Hangi kaldırımdan kalma bu ayak izleri?
Boğazımda düğüm oluyor kelimeler
Yürümek, anlamaktır belki de
Evimin kapısı yabancı bir yere açılıyor gibi
Kayboluyorum ulu orta kahkahalarda
Güçsüz düşüyorum
Ve çocukluktan kalma
Bir avuntu beni oyalayan...