Akşam yaklaşıyor usul usul İstanbul’a. Dosyalar, kâğıtlar, yapılmış yapılacak işler.

Odamın penceresi açık. Hava dışarıda epeyce güzel olmalı. Kapalı mekânlarda çalışanların kaderlerine gülümsüyorum kendiminki de dahil. Fakat martıların uçuşup durduğu geliyor kulaklarıma. Sonra uzakta, teknelerin sesleri. İnsanlar, gürültülü arabalar.

Ah bir fincan kahve medet diyorum, lâmbanın cini duymuş olmalı iç sesimi, masamda beliriyor. İşte günün yorgunluğunu yok saymanın yolu diyorum.

Üzerine bir melodi. Tınısı öylesine hoş ki, anlatılmaz. Yapraklar dökülürken, kar yağarken, güneşte kavrulurken, her durumda duyulabilinecek türden.

Ve sonra, cehaletimin ömürlük olduğunu anımsatan bir gerçek: Duyduğum o doyumsuz melodi, p sayısının piyanodaki çalınış biçimi imiş. Yani p sayısı, aslında melodileştirilmiş. Belki de matematikçilere yeni bir öğretim tekniği daha diyor, melodiye bırakıyorum ruhumu. Öylesine sarıp sarmalıyor ki, anlatılmaz.

İstanbul’da yaşamaya başladım başlayalı hep farkı kavrıyor, bu kavrayış ile mutlanıyorum. Yeni bir fark daha. Trafik öncesi, kalabalık uzaklaştırıcı bu harmoni uzun süre müzikal dağarcığımın en üst rafında duracak sanırım. Sizlere de önereceğim önermesine de, nereden nasıl bulursunuz bu melodiyi bilemedim. Belki de p sayısının piyanodaki nota hali diye yazarsanız arama motorlarına, yootube hariç pek çok yerden dinleyebilirsiniz. Belki de yakında oradan da. Hepimiz aynı melodiyi ve aynı armoniyi yakalamayı başardığımız zaman...