BİR BİLİNMEZDEN MEKTUPLAR.
Sevgili,
Seni kaybetmekten ve seni daha fazla üzmekten çok korkuyorum. Her tartışmamızda sen haklısın, ben haklıyım ayrımını yapmadan neden bu yola girdik, neden biz bu anlamsız şeyler için tartıştık, diye kendimi yargılıyor ve bir gün seni kaybetmekten. Ya da birgün seni üzmekten korkuyorum.

Adeta bir gül yaprağı gibi narin oluşun, kırılgan, alıngan oluşun bir taraftan hoşuma gidiyor, diğer taraftan benim hareketlerimi ve söylemek istediklerimi kısıtlıyor. Söylemek isteyip te söyleyemediklerim içimde bir dağ gibi artarak çoğalıyor. İşte bu beni kahrediyor. Ya bir gün patlamaya hazır vokan gibi içimde biriktirdiklerim patlarsa, ya bu patlama sonrası içimden akan lavlar gül yaprağımı yakar yıkar yok ederse ben ne yaparım kaygısı içimi kemiriyor.

Dokunduğumda solar, boynunu büker onun boyun bükmesi benim içimi kanatır diye dokunmaya bile kıyamadığım seni soldurmaktan korkuyorum. Bu korku ve endişeyle; ömrümde ilk defa yasadığım mutluluğu huzuru sana yaşatamamaktan korkuyorum.

Korkuyorum işte. Aslında bu korkularım benim sana olan sevgimin yetersizliğinden, eksikliğinden değil. Ya gül yaprağıma daha fazlasını veremezsem. Ya onun engin zekâsı karşısında yenik düşersem. Ya onun çılgınca yaşam tarzına ayak uyduramazsam diye korkuyorum.

Olur da birgün; her şey buraya kadar yolun açık olsun, sen bana göre değilmişsin, zaten herkes senin hakkında bir şeyler diyordu dedikodularının bu güzel aşkı yıkmasından korkuyorum. Seni sevmekten, yanında olmaktan, zaman dediğimiz olgunun her anını seninle yaşayamamaktan korkuyorum. Ayrılıklarda birliktelikler gibi doğal ve insanca olması gerekendir. Senden ayrı olmaktan değil, dostluğundan mahrum bırakılmaktan korkuyorum. Doğum kadar ölümün de hayatımızın gerçeği olduğunu biliyorum. Ölmekten değil, öldükten sonra nasıl yaşadığını, hasta mısın sağ mısın, mutlu musun mutsuz musun, kiminle birliktesin bütün bunları bilememekten korkuyorum. Çünkü seni çok ama çok seviyorum.
Hüma Efkan