Herkes bir yol tutturmuş gidiyor, bir yol tutturmak, sürüklendiğin yere gitmek… Yani kendi isteğinle hiç seçmemek… Sürüklenmek öyle bir yaprak misali ve sonra onu kendi yolumuz sanmak. İnanmak bu yalana ve savrulmayı yaşamak sanmak… İşte bu kötü ediyor insanı, mutsuz ediyor… Zira inansak, yalan ne kaybeder yalanlığından.
Sevmediğimiz işlerde çalıştık, aslında ayaklarımız hep geri giderken, inadına, kazandığımız parayla mutlu olacağımız inancı kesişti ve her sabah çocuklar gibi şen kalktık yataklarımızdan. Uzun otobüs kuyruklarında kendimizi eşit hissettik. Ve yağlı poğaça tadında merhaba dedik güne poğaçadan yağlı hayatlarımızla. Bir eli yağda dedikleri bu olsa gerek, anlaşılan keramet balda… Ve düştük bir parmak balın cazip telaşına...
Bal tutan parmağını yalar hesabı yaptık ve tutmak için balı çırpındık durduk. Amaca hizmet eden yol mübahlarımızla dolu… Kimi ezdik, kimi kırdık geçirdik hiç düşünmedik bile. Öyle inandırdık ki, kendimiz bile inanamadık aksine. Kişiyi kendimizden bildik, herkesin de böyle olduğuna inanarak akladık günahlarımızı… İşte bu sebeple kolay oldu küçük balıkları yerken vicdanımızı törpülemek.
Ne zaman ki küçük balık biz olduk, işte o zaman bir kat daha inandık teorimize. Kızdık, bağırdık, üzüldük ama kamçılayarak acımasızlığımızı, kaldığımız yerden devam ettik ve bunu azim saydık kendimize.
Herkes bir yol tutturmuş tutturmasına ya ve kazanç saya bilmişiz topladıklarımızı, kim kendisine geri verebilir vicdanını? Kendi ellerimizle, kolayına kaçarak işin bir parmak bal karşılığı sattığımız vicdanımızı hangi karşılıkla geri alabiliriz? Yahut onsuz nasıl yaşayabiliriz?
Bir adı da yalnızlıktır bencilliğin, kendisini öyle çok sever ki insan, bir başkasına verebilecek bir şeyi kalmaz yahut verse de alan olmaz. Bu öfkeyle daha da kirlenir ve dar boğazında yalnızlığın bir kez daha aklar ruhunu “kimse beni sevmedi ki”.