Ah be Yare seni ilk elime aldığımda ne kadar çok heyecanlanmıştım. Uzun zaman hep sana sahip olmak istemiştim ama cesaret de edemiyordum sana sahip olmayı. Sen çok narindin, çok naiftin, sana özen göstermeliydim. Sen başkalarına benzemezdin, seni önce sevmek lazımdı da; ben kendimi bile sevemezken nasıl sevecektim seni can Yare. Öyle değilmiş işte, insan kendisini sevmese de başka birini sevebiliyormuş meğer biliyor musun Yaren. Bende sevmişim meğer bilmeden anlamadan seni.
Seni elime aldığımda önce okşadım ve seni o zaman sevdim. İkimiz dedim sen ve ben hep mutlu olacaktık, hep mutlu nameler çalacaktık. Ah be udum eksik olan ne neden mutlu ve neşeli notalar çıkmıyor tellerinden. Neden hep mızrap acıyla dokunuyor tellerine? Neden parmakların hüzünlü notalara dokur hep, parmak uçlarımda bile acımı var yoksa. Sana isim vermek istedim. Her notalara dokunuşundaki hüzün keder ve acı nameler bana benziyordu. Evet aslında sen bendin bende sen onun için ben ERAY isem sende YARE olmalısın dedim ve adını Yare koydum. Kalbi kırık gönlü geçik, yüreği yaşlı, kalbi sevmekten parçalanmış Yare’m benim.


Biliyorum vefasızım, ne zaman canım sıksalar, ne zaman hüzünlensem seni alırım ve tellerinde gezinir parmaklarım ve mızrabım. Kalbim mi daha çok acı çeker, yoksa senin namelerin mi? Hangisi derdime dert katar bazen de hüzünleri asarım tellerine. Biz ikimiz neşeli şarkılar çalıp söyleyemeyecekmiyiz be can dost. Hep bizim hanemizde hüzün mü olacak, keder mi olacak Yare. Senle hiç dost sohbetlerinde neşelenemeyecekmiyiz. Hep kederli sofralarda söyleyeceğiz içli şarkılarımızı.


Ah Yare gene içim hüzünlü bu gece hadi gel de hüznümü dağıt. Dokunayım tellerine ve hüzünlü çalalım birlikte. Neşeli şarkılar bizim neyimize can, eğlenmek neyimize. Çal hadi ağlayalım biz halimize ve içelim her gece seninle keder neyinden sarhoş olana kadar içelim be Yare gark etsin hüzünler içimizde. Şişsin bir öküzün işkembesi gibi ve her nota bir iğne olsun batırsın ve saçılsın hüzünler ortalığa. Dizlerimize kadar hüzün pisliğinin içinde kalalım. Debelenelim keder, acı ve hüzün bataklığında her kurtulmaya çalıştığımız nama bizi daha da çeksin içine batağın.


Biliyor musun Yare, yıllar önce ilk kez hayvanat bahçesine gittiğimde bir fil görmüştüm. Hayatımda ilk kez canlı fil görüyordum. Kocamandı heybetliydi, hiç o kadar büyük hayvan görmemiştim. Sonra filin ayaklarına katıldı gözlerim. O kocaman hayvanın arka ayağına kocaman bir zincir takmışlardı. Zincirin uzunluğu dolaşmasını istedikleri kadardı. Zincirin bir ucu filin ayağında diğer ucu da yere çakılı bir halkadaydı. Gezmesini istedikleri kadar uzunluktaydı zincir. Etrafına cam kırıkları döşemişlerdi. Hayvan biraz uzaklaşmaya çalışsa cam kırıkları ayaklarına batıyordu ve canı acıyordu. Çaresiz yine bulunduğu yerden ayrılamıyordu çaresiz mahkumluğu devam ediyordu Yare. O zaman o file çok acımıştım, içim yanmıştı.


Ah can Yare nereden bilebilirdim benim hayatımın da o file benzeyeceğini. Nerden bilebilirdim ayağıma prangalar vurulacağını. Nereden bilebilirdim etrafıma cam kırıkları döşeneceğini. Nerden bilebildim yaşama alanıma başkaların karar vereceğini. Ben her zincirlerimi koparmaya çalıştıkça yüreğim sıkılıyor ve zincir sıkıyor yüreğimi. Her hayatımın çemberinden çıkmak istedikçe cam kırıkları batıyor kalbime ve kan damlıyor kalbimden. Razı oldukça bu hayata, zincirim halkaları azalıyor ve cam kırıkları her yanıma konuyor ve batıyor kalbime beynime. Hayatım kanlar içinde kalıyor ve kırmızı oluyor hayatımın rengi. Her zincirin halkasının azaltılması hayatımı da azaltıyor ve sonunda kendim kadar çevrem kalıyor. Başımı kaldırmaya çalıştıkça ve gökyüzünü görmek istedikçe başım tavana çarpıyor. Biliyor musun Yare ne kadar zordur insanın gönlünün hapis olması ve tutsak edilmesi. Kurtulmak istersin ama nafile faydasızdır çırpınışlar. Sonunda pes edersin ve onların elinde kalır hayatın ve beklersin kendi ellerinde son bulmasını hayatımın.

Bilmediğimden değil Yare, bilirim ölmeyi de denemedim sanma anlatılanlar kadar zor değil. Sadece ne biliyor musun can sadece doğru yerde ölmek önemli. Doğru zaman diye bir şey yok Yare yalnızca doğru yer var. Ah Yare yatırsam ruhumu ve dinlense sonsuza kadar. Uyusak ikimizde ve biri bize ninni yerine hüzünlü şarkılar söylese. Çok uzaklardan bir yerden, udun içli nameleri çalsa ve dinlesek uyku halindeyken. Ölüm mü bu Yare koyun koyuna ölümün uykusuna dalsak ikimizde. Biliyor musun Yare yine sen ben olsan bende sen ve bir olsak ikimizde ölüm sararken ikimizde. Azrail tutsa ensemizden yaramaz iki çocuğu yakalar gibi götürse peşinden.